A ACTITUDE ADECUADA
No momento de iniciar o Camiño, non tendo este unha finalidade nin turística, nin histórica nin deportiva, senón de autoencontro, o peregrino auténtico ten que ter claro que é o que está buscando e de que xeito búscao.
Se o que quere son os beneficios que a relixión promete, non ten máis que seguir as indicacións da igrexa na que cre, que son ben específicos.
Agora ben, se o que o camiñante, crente ou non crente, intenta alcanzar é autocoñecimento, transformación das súas carencias en poderes persoais, autodominio e, por fin, integración plena co propio ser -a que resulta de lograr o anterior-, entón é necesario adoptar a actitude adecuada para facilitar que sexa o ser interno quen guía a camiñada, e non o ego ou os moitos egos.
HAI UNHA ACTITUDE QUE CONVÉN AO CAMIÑANTE: MANTER UNHA HARMÓNICA ALTERNANCIA ENTRE CONCENTRACIÓN ACTIVA (NOS MOMENTOS DO CAMIÑO NOS QUE SENTE EN ASCENSO A SÚA SENSIBILIDADE), CO FLUÍR E CONTEMPLAR NA MAIOR PAZ, SEMPRE QUE SEXA POSIBLE.
IOGA DO CAMIÑAR, CAMIÑO EVOLUTIVO E CONSCIENTE EN MEDITACIÓN DINÁMICA: QUE O EXTERIOR SIRVA DE ESPELLO AO INTERIOR.
IR DIFERENCIANDO AO EGO, QUE SÓ ESTÁ NO PASADO E NO FUTURO, DO EU, QUE SÓ FÓCASE NO PRESENTE.
INTERIORIZAR, DESATENDENDO A FALADURÍA DA MENTE, APRENDER A ESCUTAR O CORAZÓN EN SILÊNCIO E NON DEIXAR DE REALIZAR AS SÚAS SUXERENCIAS.
DESFRUTAR DA PROPIA SOIDADE SEN ISOLARSE DOS DEMAIS. ATENCIÓN A QUEN RECOÑEZAS COMO ESPELLOS TEUS.
UN RELAX GUERREIRO. SÓ SER CON ESTE MOMENTO, SER CON ESTE AMBIENTE, SEN DAR IMPORTANCIA AO QUE NON RESOA COMPLETAMENTE COMIGO, AQUÍ E AGORA, INTENSO, RESPIRADO, E NON ONTE NIN MAÑÁ, MENTRES ATENDO Á VIDA QUE ESTOU VIVINDO.
INICIO EN LISBOA
1ª Etapa do Camiño:
Percorrendo o Mundo de Ilusión.
Sei que a boa realización dun órgano asegura a realización de cada unha das súas células e viceversa.
Polo tanto, aquí e agora, entrégome con gusto a servir creativamente ao vivir da Vida.
6- O BUSCADOR.
Ao andar é que faise o camiño.
O impulso de saír do xa coñecido, aínda sen saber o que se busca, é o máis nobre e coraxoso impulso humano.
Migrar pola aventura, ou por coñecer, ou pola esperanza de mellorar é o inicio de toda evolución. Adiante! O meu mundo é todo aquilo que sou capaz de concibir e descobrir coa miña mente.
Ningunha barreira crítica ou censura intimida un bo buscador, antes atráeo. Nada do que é humano me é alleo.
Todo concepto que atopo ao cal sou capaz de adaptarme e que asimilo ao meu coñecemento, me pertence.
Con todo, eu xa sei que apenas unha mochila de coñecemento bem seleccionado podo levar comigo.
7- A Dispersión: Potencial Distraído.
Sombra da Estación Mayor O BUSCADOR.
Escollo un rumbo e unha dedicación e concéntrome neles co máximo de elevación e de profundidade.
Aprendín que calquera camiño escolleito polo meu corazón levarame ao autoconocimiento, se fose constante.
Sei que distraerme e dispersarme é perder o meu precioso tempo de manifestación e función evolutiva entre as vanidades que me rodean.
Teño o coidado de non deixarme entreter ou fascinar por manipulacións externas, moi influintes neste plano.
Excelente se desaprendo o que aprendín sen consciencia, e o reaprendo con ela.
Etapa 3- Vilafranca de Xira -Azambuja
8- A Ilusión:
1ª Etapa do Camiño:
Percorrendo o Mundo de Ilusión.
Etapa 1- Lisboa. Castelo de Sao Jorge- Mirador de Sta. Lucía- Porta da Igrexa de Santiago-sair da cidade- chegar a Alpriate.
4- A Potencialidade :
Percibo que as mesmas forzas poden tanto elevarme como degradarme, dependendo do grado de consciencia ou inconsciencia e do ánimo con que as vou usando.
Propóñome, desde xa, comezar a xerminar, desenvolver, coñecer e realizar dunha forma positiva, os potenciais máis elevados do meu ser.
Acepto a aventura e os desafíos de crecer moito alén daquilo que anteriormente coñecía.
Sei que o meu modo de realizarme determinará a calidade constructiva ou destrutiva das forzas e das vías que escollín.
Lánzome ao camiño.
Percibo que as mesmas forzas poden tanto elevarme como degradarme, dependendo do grado de consciencia ou inconsciencia e do ánimo con que as vou usando.
Propóñome, desde xa, comezar a xerminar, desenvolver, coñecer e realizar dunha forma positiva, os potenciais máis elevados do meu ser.
Acepto a aventura e os desafíos de crecer moito alén daquilo que anteriormente coñecía.
Sei que o meu modo de realizarme determinará a calidade constructiva ou destrutiva das forzas e das vías que escollín.
Lánzome ao camiño.
Etapa 2 –Alpriate -Vilafranca de Xira.
5- Aprendiz de Cocreador:
Eu sei que son un fillo máis da Vida, unha unidade creativa dentro do seu misterioso impulso creador, que tamén creou e mantén a todos os meus irmáns e a tódolos seres.
Pouco máis sei de min, salvo que dispoño, durante un breve tempo, dunha forma feita de po de estrelas, que utilizo mentres me serve para actuar sobre este plano.
Eu sei que son un fillo máis da Vida, unha unidade creativa dentro do seu misterioso impulso creador, que tamén creou e mantén a todos os meus irmáns e a tódolos seres.
Pouco máis sei de min, salvo que dispoño, durante un breve tempo, dunha forma feita de po de estrelas, que utilizo mentres me serve para actuar sobre este plano.
Sei que a boa realización dun órgano asegura a realización de cada unha das súas células e viceversa.
Polo tanto, aquí e agora, entrégome con gusto a servir creativamente ao vivir da Vida.
6- O BUSCADOR.
Ao andar é que faise o camiño.
O impulso de saír do xa coñecido, aínda sen saber o que se busca, é o máis nobre e coraxoso impulso humano.
Migrar pola aventura, ou por coñecer, ou pola esperanza de mellorar é o inicio de toda evolución. Adiante! O meu mundo é todo aquilo que sou capaz de concibir e descobrir coa miña mente.
Ningunha barreira crítica ou censura intimida un bo buscador, antes atráeo. Nada do que é humano me é alleo.
Todo concepto que atopo ao cal sou capaz de adaptarme e que asimilo ao meu coñecemento, me pertence.
Con todo, eu xa sei que apenas unha mochila de coñecemento bem seleccionado podo levar comigo.
7- A Dispersión: Potencial Distraído. Sombra da Estación Mayor O BUSCADOR.
Escollo un rumbo e unha dedicación e concéntrome neles co máximo de elevación e de profundidade.
Aprendín que calquera camiño escolleito polo meu corazón levarame ao autoconocimiento, se fose constante.
Sei que distraerme e dispersarme é perder o meu precioso tempo de manifestación e función evolutiva entre as vanidades que me rodean.
Teño o coidado de non deixarme entreter ou fascinar por manipulacións externas, moi influintes neste plano.
Excelente se desaprendo o que aprendín sen consciencia, e o reaprendo con ela.
Etapa 3- Vilafranca de Xira -Azambuja
8- A Ilusión:
Capto que a mentalidade colectiva ao meu redor está dominada, manipulada e distraída polos poderes, xa visibles ou ocultos, que conseguiron a hegemonía cultural e que establecen e adoutrinan como normalidade social o relato construido que mellor convén aos seus intereses.
Fai xa un tempo que todas as súas banalidades non me serven para construir o sentido da miña vida.
Non déixome tentar nin seducir. Non idolatro os ídolos do pasado ou do presente, que sei que a miña propia especie fabricou. Desconfío de etiquetas que foron colocadas para finxir respetabilidade.
Sei que seguir formas e aspirar a obxectivos creados polos outros, ou adorar os ídolos que eu mesmo invento, significa desviar da miña vida miña enexía creativa.
E
14- ATENCIÓN! Enerxía involutiva á espreita.
E
Etapa 4- Azambuja -Santarém.
9- A Aventura:
"Navegar é preciso". Fernando Pessoa F.P. Poeta luso.
Un gran viaxeiro contoume que, para chegar á Terra da Sabedoría, primeiro terei que esgotar todas as miñas fantasías.
Dentro deste mundo de soños, os soños son para intentar cumprilos ata o espertar. Renunciar a intentalo presentando razóns, só conduce a frustracións ou, peor aínda, a cobardías e a pesadelos.
Ousa lanzarche á aventura, tal como os vellos mariñeiros ibéricos. O teu propio valor e a túa intelixencia atoparán o xeito de facerche sabio nela, tanto nos éxitos como nos fracasos.
Aínda así, podes ter a certeza de que non hai nada demasiado importante que perder neste mundo, aparte da autoconsciencia.
10- AS ESTRATEXIAS:
11 - A Ansiedade: Angustiosa e caótica fuga do presente.
Concéntrome naquilo em que escollí ocuparme, no meu aquí e agora, con perfección e sen présas, porque este aquí e o agora é a miña única realidade.
O pasado e o futuro non existen, eles son só os campos mentais onde crecen os espiños dos remordimentos ou o estrés das preocupacións.
Establezo o reino da serenidade, unha concentración relaxada, na realidade do meu presente. Non deixareime chupar polos ladróns de enerxía.
“Comprenderse o un ao outro é un xogo complicado. Pois quen engana non sabe si el non estaba engañado”. F.P.poeta luso.
Tambaleantes castelos de intrigas e embustes urden, desde moito antes de eu ser nacido neste xogo, unha trama de intereses e distraccións que intentan substituír a expresión real do meu ser, que é o ser esencial de toda a Humanidade.
Non che deixes aprisionar por trampas, nunca che desvíes do camiño que o teu corazón pide. Permanece indiferente ante a envexa e as critícas que provocan a tua expresión, a túa acción, o teu avance e os teus éxitos.
Ti es o guionista do papel que representas no teatro da vida colectiva. Intenta construír o guión máis orixinal e o mellor personaxe que consigas imaxinar, xa escollas ser heroe ou villano.
Boa función, compañeiros!
11 - A Ansiedade: Angustiosa e caótica fuga do presente.
Concéntrome naquilo em que escollí ocuparme, no meu aquí e agora, con perfección e sen présas, porque este aquí e o agora é a miña única realidade.
O pasado e o futuro non existen, eles son só os campos mentais onde crecen os espiños dos remordimentos ou o estrés das preocupacións.
Establezo o reino da serenidade, unha concentración relaxada, na realidade do meu presente. Non deixareime chupar polos ladróns de enerxía.
Etapa 5-Santarém-Golegã.
12 - Prepotencia:
Cando creo que xa sei, é porque a ignorancia apoderouse de min.
O meu ser esencial é dono de tódalas potencias de tódolos planos dos seus universos, pero el é o mesmo ser esencial que anima todos os seres vivos.
Quen considérase superior aos outros padece da máis nociva das tolemias. Somos puro aprendizaxe.
Ocúpome en mellorarme a min mesmo e á miña vida. Vivo e deixo vivir. O mundo non necesita que eu o salve.
Etapa 6- Golegã-Tomar. Estudando a historia dos Templarios e a tentativa da primeira globalización secretamente dirixida, quedo sorprendido pola forma como as raíces daquel tronco cortado, convertidas en distopía, atravesaron os séculos baixo diversos nomes, ata 1984, ata hoxe.
13- A Desorientación:
É evidente que as nosas mentalidades encóntranse perdidas na ilusión, mergulladas nunha cultura de memorias históricas e de informacións sobre a actualidade censuradas e manipuladas.
Acóugache, fai o que tes que facer a partir do teu centro e non a partir da periferia, onde a axitación dos egos sempre pretende colocarnos.
Non che deixes enrolar polos manipuladores que pescan en río revolto.
Non che deixes enrolar polos manipuladores que pescan en río revolto.
Retorna a tí mesmo. Busca información libre. Aliados e descobrimentos xurdirán.
No momento da maior confusión reláxome e lémbrome de que o meu lar é o profundo do meu corazón. A partir da súa tranquilidade, escollo o meu camiño.
Discreción táctica non é o mesmo que aceptar mordazas.
Non deixar de vixiar, limpar, reforzarme; loitar polos meus dereitos, facer o que debo. A miña liberdade non virá de fóra.
Mentres máis alienadas e fantasiosas sexan as miñas ilusións, tanto máis dura pode ser a miña caída. De entre a maioría de dormidos, preciso espertar.
Tal como se renacese tras unha morte, libérome a cada mañá do peso de todos eses soños, desexos, influencias e identificacións que pouco ou nada teñen a ver coa miña autenticidade.
ATENCIÓN PLENA! Pensamento Aguia. Espada que corta toda negatividade. Sei que este é o único xeito de poder voar nas alturas do ser.
Non existe realmente o meu ser individual, o meu ser é só a pel dunha pinga da superficie do Océano Universal do Ser.
2ª ETAPA: INICIACIÓN
15- Automatismo.
“Todo canto penso, todo canto son, é un deserto inmenso onde nin eu estou”. F.P.
Manteño a hixiene de saír das rutinas que sei que me degradan, así como de calquera das opcións de distracción que me oferta o pensamento-masa.
O ego é o noso piloto automático. El é útil e cómodo, porén, cadrado. Só serve para voar pegado á terra e mirando cara a ela. Aspiremos á elevación.
Non existen egos separados. Todo ego está mediatizado por outros egos e compartindo con eles fantasías de prepotencia ou miserables victimismos.
Quen non se ocupa de retomar o seu propio comando, vólvese un mesquiño, medorento, conformista e manipulado escravo da ilusión da materialidade.
Asumo consciente o meu posto de comando interno, poño orde na miña nave e elévome.
Etapa 7- Tomar- Alvaiázere.
16- A Terxiversación:
A historia de Tomar fíxome sentir ata que punto unha relixión ou unha ideoloxía poden estimular o entusiasmo dun pobo, marcarlle un ideal e un destino, e levalo a alcanzar altos grados de cultura, poder, riqueza, grandeza e ata influencia universal.
Tamén fíxome claro como ese mesmo poder pode terxiversar completamente a mensaxe esencial desa relixión ou ideoloxía, ata convertela nun claro instrumento de estupidificación, de submisión e de mediocridade dese mesmo pobo, así como de todos aqueles pobos que el conseguiu influenciar e formar.
Comezo a facer unha análise profunda de canto é colectivo e cultural na miña mentalidade, para arrincar dela todas as terxiversacións que a contaminan e para intentar o rescate, a limpeza, a actualización e elevación dos seus valores esenciais máis sólidos e positivos.
Etapa 8- Alvaiázere- Alvorge
17- Escravitude:
Esperta, examínache e libérache das forzas involutivas que están chupándoche as túas enerxías
Sabes moi ben que estás metido na peor das cloacas. Ten dignidade, apóiache no teu real ser e sal dela.
Só poderás comezar a limparche de toda esa suciedade cunha autoexame ben profunda e cun verdadeiro propósito de enmenda.
E despois, disciplina para rexenerarche.
E despois, disciplina para rexenerarche.
Corto con calquera discurso manipulado, sexa o do meu ego ou o da normalidade imperante. corto con canto que me faga perder a lembranza do meu centro e do meu presente.
----------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------
REAXUSTANDO A ACTITUDE:
Agora que xa levas uns días de camiño, reconsidera a túa actitude, se queres ser, de verdade, un peregrino da autoconsciencia, e non un turista máis, facendo de peregrino.
Entendo que trátase de ir abandonando todas as miñas conceptualizacións previas, tanto as aprendidas como as fabricadas por min mesmo, a fin de chegar á inocencia de quen é capaz de contemplar canto vai aparecendo no meu camiño cos ollos puros dun neno que descobre o mundo, sen ideas preconcibidas nin prexuizos sobre el.
Entendo que trátase de ir abandonando todas as miñas conceptualizacións previas, tanto as aprendidas como as fabricadas por min mesmo, a fin de chegar á inocencia de quen é capaz de contemplar canto vai aparecendo no meu camiño cos ollos puros dun neno que descobre o mundo, sen ideas preconcibidas nin prexuizos sobre el.
Cando estás demasiado cheo de ideoloxías e crenzas de calquer sesgo, estás cheo de impureza, de suciedade, de cousas vellas, alleas e irreais, de veus que che impiden percibir a realidade deste momento.
Continúo camiñando únicamente sobre a superficie do Camiño e da Vida ou comezei a sentir as súa profundidade?
Continúan rumiando os meus egos o drama do que rodeeime no meu último ciclo ou estou logrando que a miña mente comece a acompañar ao teu corpo na atención plena no descubrimento deste novo ciclo que supón a aventura da camiñada?
Ao longo de toda a miña peregrinación en busca do desvelamento do meu ser, deberei reaxustar con frecuencia a miña actitude, observando se os meus principais pensamentos e sentimentos están enfocados na miña integración co aquí e agora da miña viaxe ou naquelas ilusións do pasado onde atopábame mergullado antes de inicialo.
Como vas descubrir algo novo no profundo de ti, nin sequera ver a realidade do país que percorres, entanto que permaneces entretido por todo o lixo conceptual e polos impulsos dos instintos que orbitan todo o tempo en torno da superficie da túa mente?
Só pensando e pensando nunca vas chegar a conclusión ningunha, porque tú só es capaz de pensar contrastando dualidades, que son as formas artificiosas do mundo de ilusións en conflicto do ego.
A conclusión non pode vir doutra cousa que das certezas da unidade de tudo que se derivan das túas experiencias cotiás, fundindo-te en contemplación co Camiño igual que con un amante, alén da razón e das construccións conceptuais que chamamos egos.
REAXÚSTACHE, PONCHE NA ARTE DE VIVIR CON MAYÚSCULA: VIVE CON TODAS AS TÚAS ENERXÍAS NO PRECIOSO PRESENTE, E NON CHE PREOCUPES NIN DO TEU PASADO NIN DO POSIBLE SEGUINTE MOMENTO, QUE PODERÍA SER O DA TÚA MORTE.
Etapa 9- Alvorge-Cernache.
18- Autoexame:
A miña realidade prioritaria está en conformidade cos únicos intereses que me importarían, se soubese que só dispoño de tres horas máis de vida.
Todo o demais resúltame desprezábel agora mesmo.
Arrinco todas as miñas máscaras e canto non é meu ou está de máis, e quédome espido en fronte do meu amado ser esencial, espellándome na súa luz.
Penso nas persoas coas cais gustaríame compartir as miñas dúas últimas horas sobre este planeta. Penso en que valería a pena que eu gastase esas horas… ou o resto do meu Camiño.
E concéntrome en dedicarme tan só nisto, desde xá, durante tres semanas seguidas.
Etapa 10- Cernache- Coimbra.
Poucas horas de camiñada, para poder gozar a vontade da beleza de Coimbra.
19 - Interiorización.
Reconfortado polo goce estético desta cidade romántica, busco nela un recuncho tranquilo e recóllome no silencio.
Escoito con atención as inspiracións que me chegan desde o máis alto do meu ser, no meu centro, sen deixalas desfigurar polas manipulación os que se cren os donos do sistema dominante, practicadas sobre as mentalidades que eles programaron, durante tantas xeracións, para condicionar os nosos egos automáticos.
En ningures volverei ser un estranxeiro. No meu interior levo a calquera lugar o lar da miña esencia.
Etapa 11- Coimbra -Sernadelo. Paciencia, introspección.
20- Serena Aceptación:
Cuido de retirar o foco da miña atención do tumulto externo, así como do meu automatismo, tan fácil de ser influenciado.
Ignoro a eterna insatisfacción do ego. Paro, sento e submérxome no que de verdade eu son, alén da mente, no meu lar profundo.
A meditación é a alfombra voadora que a miña patria real me retorna.
Observo o personaxe que represento na superficie sen xulgalo, acepto lo que há aí y trato de comprender os seus medos y obsesións. Logo vou desatendéndoo, á medida que interiorizo.
ATENDO A ESE CENTRO MAGNÉTICO QUE DESCUBRO NO MEU CORAZÓN COMO MOTOR DA MIÑA CONSCIENCIA, QUE SEMPRE ATRAI, ILUMINA, CONEXIONA, UNE.
Realizada a paz en min, recibo con gusto as leccións fortificantes da Vida Real desde a súa Fonte, acompañadas dos seus dons e bendicións.
Acepto, tomo nota, agradezo e reorganízome. Permanezo un pouco máis para cargarme de serenidade conectada, de espazo sen tempo, da enerxía da Orixe.
Listo. Xa podo retornar ao tempo, á superficie, á estrada, e continuar co xogo e coa función da personaxe que escollín.
Etapa 12- Sernadelo-Águeda.
Esta etapa do Camiño e a seguinte son moi pouco atractivas, pois transcorren entre polígonos industriais e o peregrino é perturbado por un tráfico moi barullento, contaminante, difícil de soportar.
Os municipios gañarían moito se creasen carreiros alternativos agradables. Con todo, é unha boa oportunidade e proba para que o viaxeiro cultive a paciencia e se concentre na peregrinación interior.
21- Recoñecemento:
Sento que as miñas enerxías de atención están dispersadas do seu centro. Fago agora mesmo unha parada hixiénica na miña mente, desatendendo o barullo do mundo circundante.
Recoñezo a insatisfacción, os medos e a dor dos meus egos, polas súas carencias de autenticidade, de solidez, decoherencia. Os comprendo e déixoos estar, mas desconéctome do seu constante divagar.
Tamén vou desconectar a miña rede dixital de contactos e de influencias habituais, durante as horas do día que vou establecer, ao longo de toda a miña viaxe, para poder estar moito máis presente nela.
Agora que estou aprendendo a contemplarme no Espello Interior, podo comprender os meus conflitos na súa raíz, en lugar de perder o tempo podando as súas ramas.
22- SOBERANÍA:
Agora mesmo someto completamente o ego cego e confuso ao comando do meu eu máis elevado. Só desde el tomarei decisións.
Eu estaba dependente da máis infeliz das ilusións, cheo de culpa, rabia, medo, limitacións, encadenado á ansia e á depresión.
Sentíame separado e en loita contra todo, angustiado por conflitos irresolubles.
Toda a miña educación foi a adoctrinación alienadora dun recurso humano que só programouse para o mercado e para que fose un seguidor máis dalgunha das ideoloxías que imperaban.
Un peón dos seus conflitos, que deixouse entedar por vaidade ou por buscar o amparo do grupo.
Desconéctome agora mesmo dos medios. Paro de tomar partido, de debater e de queixarme.
Propóñome desaprender, a fin de aprender todo de novo, todo o que de verdade é o meu. con atenta consciencia.
Comezo por colocarme no meu centro orixinal e meditar. Desde aí, entrego o meu ego e as contaminacións da miña mente á soberanía do meu Eu, para que a limpe, a corríxa, a reorganíce e me inspire novos obxectivos, a fin de libertarme, elevarme e iniciar un ciclo novo, digno del.
23- A Soberbia: Cheo da miña propia vacuidade.
Sombra da Estación Maior SOBERANÍA: reacción de defensa dunha mente comandada por un ego consciente das súas limitacións e, polo tanto, reprimida, medorenta, egoísta, insolidaria, agresiva, inquisitorial e opresora.
Para saír desta ditadura das emocións manipuladas, só cabe render o ego infatuado, incapaz de ser feliz, á soberanía do eu, e corrixir a miña mente, a partir da súa conexión coa sabedoría da Fonte Orixinal.
Estando a soberanía do Ser que todos somos aliñada de forma xusta, ela sostén e dignifica a soberanía de cada pobo libre, unido a outros conxuntos maiores, da mesma forma que sostén e dignifica a soberanía de cada individuo libre, dentro do conxunto do seu propio pobo.
É tonto soñar en libertar a outros, antes de conseguir un grao razoable de soberanía sobre min mesmo.
Etapa 13-Águeda -Albergaría-a-Velha.
Águeda é unha vila agradable e artística, e aproveito para purificarme nela, antes de retornar ao barullo da estrada.
24- Purificación: O que eu son brilla en todo o seu poder cando se limpa de todo canto non era seu.
Amada Vida que animas a miña consciencia, non emprendín esta peregrinación para facer turismo ou deporte. Emprendina para reencontrar en min a túa esencia e o meu sentido a construir.
Axúdame a sacar de min todo canto me contamina, por favor, e todo o que é falso, inútil, alleo, manipulado, van ou superfluo. Vacíame de todo o que estea pesando demais na equipaxe da miña existencia.
Un individuo ceibe intenta vivir em libertade juntamente con toda a súa comunidade local, rexional, nacional, do seu continente... de todas as súas dimensións. O que está contaminando unha parte do mundo, contamina ao mundo.
Ninguén vive excluído da interacción cos outros. O que somos, o somos xuntos. Influimos para ben ou para mal. Ninguén é unha illa.
Etapa 14- Albergaría-a-Velha - São João da Madeira.
Alíviese das áreas industriais e do tráfico pesado no lindo barrio vello de Bemposta, xusto no medio da etapa.
Concéntrese no seu lar interno como xa sabe. Confíe, esta viaxe será todo un espertar.
25- Chamo ao espertar
Ás veces, parece que entramos nun longo túnel sen saída, escuro como un pesadelo. Non obstante, non hai túnel sen saída, nin pesadelo sen amencer.
Recuperarei aquilo que de mellor o meu corazón soñou desde sempre. Ultréia, prosigamos.
26- A RECEPTIVIDADE: Convértome naquilo en que concentro a miña consciencia.
A miña consciencia é unha antena. Ela pode conectar altas ou baixas frecuencias de emisión. As máis baixas corresponden ao manipulado discurso colectivo, xa sexa ao consenso do políticamente correcto, xa sexa á súa controlada disidencia, a que dis que rexeita de modo radical o consenso.
A maioría das mentes están automáticamente conectadas polos seus egos a un combate maniqueo que non descansa, sen nobreza nin triunfos constructivos.
Moitas menos mentes son receptivas ás frecuencias máis altas, e apenas nunha pequena parte do seu tempo, cando conseguen saír da axitación.
Son emisoras que falan en voz baixa, coa lingua da intuición. Para oírse, necesitan ser escoitadas con concentración, en plena paz.
É fácil distinguir ao ego, sempre preocupado, separatista e competitivo, do fiel conselleiro interno, do eu, que só estimula ao amor, á unión e á atención.
Ao Norte de Porto, o viaxeiro deixaría atrás as áreas industriais do centro de Portugal, que tan fatigoso fixeron o Camiño Central a Santiago, a partir de Lisboa.
Confiamos que, no futuro, as asociacións e as cámaras consigan que se poida camiñar por gratas trillas entre a Natureza e a Arte. Con todo, non se desanime e continúe. O peor está pasando. Serviu para fortalecerse e conectar. Agora vén o mellor. Imos a iso, peregrino.
27- O Bloqueo:
O ser humano actual vive en estrés por causa de demasiados estímulos, distraccións, compromisos, esixencias, competencia, competición, présa... Cando todo iso acumúlase, o bloqueo da emoción e da mente acontece, a vacilación, a dúbida paralizante, perder o interese, o sentido e o rumbo.
Para saír do bloqueo, o Camiño ten un ensino fundamental: PRACTIQUE O EXERCICIO DA ATENCIÓN PLENA.
Espada bermella de Santiago cortando calquera pensamento ou sentimento que recoñezo como egoico, en canto xenérase e consigo comprendelo.
28- A LEI:
“Cada un merece o que soña.”
É así como funciona o universo da consciencia no plano da mente. Tu es quen crea a túa vida.
Ti es quen crea a tuá vida. O teu caminho vai-se deseñando sobre aquilo que mais ocupa o teu pensamento.
Cando deixas de alimentála ca túa atención positiva e activa, a túa construción mental diluise, tal coma as efémeras ondas que un barco deseña sobre a superficie do mar.
Ten, pois, muito cuidado com a qualidade dos teus pensamentos, dos teus sentimentos e das túas palabras, porque todos eles dan forma ao guión da túa realidade sensible.
29-A Imaxinación Descontrolada:
Escorregando no peor discurso.
Pobo preocupado e tenso, pobo dominado.
Coidado con aqueles que se lucran e ascenden ao poder fomentando divisións e conflitos. Eles intentan reclutarnos como carne de canón para as súas loitas, dirixirnos cara a onde lles interesa, sementando rabias e medos, e enfrontarnos. E só o pobo é quen paga caro.
Unha imaxinación esaxerada, viciada no sensacionalismo, juzgona, negativa, pesimista, atrae á miña vida precisamente aquilo que máis temo. Eles sábeno ben.
Así é que practico manter a miña mente limpa, relaxada, en paz, constructiva e sempre alerta, coa miña espada da plena atención cortando os pensamentos tóxicos.
Etapa 15-São João dá Madeira- Grijó.
Non intente chegar à Porto nunha soa xornada de 34 kms, esgotándose de máis. São João é unha cidade que se desenvolveu grazas ao traballo constante, ben organizado e ben feito.
Ábrase á comunicación cordial co pobo, saúde, pregunte, fale pouco, escoite moito con atención plena, e atopará importantes profesores de vida nesta densa rexión industrial, entre xentes que, a primeira vista non o parecen. Nin necesita saber falar Portugués.
30- Os Meus Profesores:
A miña propia experiencia, así como todas as persoas de calquera tipo e idade que vou atopando no camiño, xa sexan complexas ou simples, son os meus libros e mestres de vida, se presto plena atención.
A vida é para ser coñecida e non para pasar cego e xordo por ela, contabilizando quilómetros ocos.
Etapa 16- Grijó- Porto, 19 kms. Todos os occidentais somos os novos romanos, goce desa calzada e da entrada pola ponte.
“Horror de ser sempre con vida a consciencia! Horror de sentir a alma sempre pensando! Arríncame, oh vento, do chan da existencia, de ser un lugar!” F.P.
31– Examino os meus pensamentos:
Poño miña atención na miña mente. Vexo que nin un só dos pensamentos ou sentimentos que divagando a atravesan, me pertecen. Eu non os orixinei.
Son eu mesmo quen os escolle - ou non-, xa feitos, de entre as ondas do discurso colectivo. Permanezo alerta, elixo con coidado.
O pensamento máis elevado e verdadeiro non é, en xeral, o máis propagado e aparente.Os manipuladores atráennos botando carnaza aos nosos sentimentos máis baixos.
Etapa Sen Tempo. Porto. Esta é unha cidade variada e espléndida. Podo parar e buscar o que nela hai para min. Sei que, honrándoa, serei honrado, como en toda parte. Ábrome á comunicación e a aprender. Coñecéndoa sen présas, eu mesmo coñecereime.
32- Autolembranza:
”Teño un reloxo parado polo que sempre me guío. O reloxo é prestado e ten as horas á fio”. F.P.
Calquera punto do universo pode ser o seu centro. En todas as cidades, en todos os lugares, hai un centro deses. En todas as persoas e en min tamén.
O centro de toda a mente é ese concepto ilimitado, indefinible e non comprobable ao que chamamos o Absoluto. O meu centro está sempre conectado e animado polo Centro de todos os centros.
Etapa 17- I-C- Saíndo de Porto. Escollendo Vilarinho ou ben Lambruge. Vostede xa se atopa no remoto territorio dos Cale ou Gale, que os romanos chamaran Galaécia ou Gallaecia, despois Galiza ou Galicia. Procure ler a Historia de Décimo Xuño Bruto, O Galaico.
Lea tamén a de Vimara Peres.
33- Realiñamento:
Reúno canto de mellor hai en min e reaxústome ao meu propio rumbo.
Que ningunha das miñas forzas deixe de saber quen son, o que agora quero, onde estou indo para conseguilo, e de que posibles xeitos penso que podo conseguilo.
Cando o teña claro, entrégoo á Vida, agradezo, retorno ao camiñar, confiando nela, e permanezo atento á crise-oportunidade que aparecerá.
Etapa 9- Alvorge-Cernache.
18- Autoexame:
A miña realidade prioritaria está en conformidade cos únicos intereses que me importarían, se soubese que só dispoño de tres horas máis de vida.
Todo o demais resúltame desprezábel agora mesmo.
Arrinco todas as miñas máscaras e canto non é meu ou está de máis, e quédome espido en fronte do meu amado ser esencial, espellándome na súa luz.
Penso nas persoas coas cais gustaríame compartir as miñas dúas últimas horas sobre este planeta. Penso en que valería a pena que eu gastase esas horas… ou o resto do meu Camiño.
E concéntrome en dedicarme tan só nisto, desde xá, durante tres semanas seguidas.
Etapa 10- Cernache- Coimbra.
Poucas horas de camiñada, para poder gozar a vontade da beleza de Coimbra.
19 - Interiorización.
Reconfortado polo goce estético desta cidade romántica, busco nela un recuncho tranquilo e recóllome no silencio.
Escoito con atención as inspiracións que me chegan desde o máis alto do meu ser, no meu centro, sen deixalas desfigurar polas manipulación os que se cren os donos do sistema dominante, practicadas sobre as mentalidades que eles programaron, durante tantas xeracións, para condicionar os nosos egos automáticos.
En ningures volverei ser un estranxeiro. No meu interior levo a calquera lugar o lar da miña esencia.
Etapa 11- Coimbra -Sernadelo. Paciencia, introspección.
20- Serena Aceptación:
Cuido de retirar o foco da miña atención do tumulto externo, así como do meu automatismo, tan fácil de ser influenciado.
Ignoro a eterna insatisfacción do ego. Paro, sento e submérxome no que de verdade eu son, alén da mente, no meu lar profundo.
A meditación é a alfombra voadora que a miña patria real me retorna.
Observo o personaxe que represento na superficie sen xulgalo, acepto lo que há aí y trato de comprender os seus medos y obsesións. Logo vou desatendéndoo, á medida que interiorizo.
ATENDO A ESE CENTRO MAGNÉTICO QUE DESCUBRO NO MEU CORAZÓN COMO MOTOR DA MIÑA CONSCIENCIA, QUE SEMPRE ATRAI, ILUMINA, CONEXIONA, UNE.
Realizada a paz en min, recibo con gusto as leccións fortificantes da Vida Real desde a súa Fonte, acompañadas dos seus dons e bendicións.
Acepto, tomo nota, agradezo e reorganízome. Permanezo un pouco máis para cargarme de serenidade conectada, de espazo sen tempo, da enerxía da Orixe.
Listo. Xa podo retornar ao tempo, á superficie, á estrada, e continuar co xogo e coa función da personaxe que escollín.
2ª Etapa do Camiño:
INICIACIÓN. Espertando.
Etapa 12- Sernadelo-Águeda.
Esta etapa do Camiño e a seguinte son moi pouco atractivas, pois transcorren entre polígonos industriais e o peregrino é perturbado por un tráfico moi barullento, contaminante, difícil de soportar.
Os municipios gañarían moito se creasen carreiros alternativos agradables. Con todo, é unha boa oportunidade e proba para que o viaxeiro cultive a paciencia e se concentre na peregrinación interior.
21- Recoñecemento:
Sento que as miñas enerxías de atención están dispersadas do seu centro. Fago agora mesmo unha parada hixiénica na miña mente, desatendendo o barullo do mundo circundante.
Recoñezo a insatisfacción, os medos e a dor dos meus egos, polas súas carencias de autenticidade, de solidez, decoherencia. Os comprendo e déixoos estar, mas desconéctome do seu constante divagar.
Tamén vou desconectar a miña rede dixital de contactos e de influencias habituais, durante as horas do día que vou establecer, ao longo de toda a miña viaxe, para poder estar moito máis presente nela.
Agora que estou aprendendo a contemplarme no Espello Interior, podo comprender os meus conflitos na súa raíz, en lugar de perder o tempo podando as súas ramas.
22- SOBERANÍA:
Agora mesmo someto completamente o ego cego e confuso ao comando do meu eu máis elevado. Só desde el tomarei decisións.
Eu estaba dependente da máis infeliz das ilusións, cheo de culpa, rabia, medo, limitacións, encadenado á ansia e á depresión.
Sentíame separado e en loita contra todo, angustiado por conflitos irresolubles.
Toda a miña educación foi a adoctrinación alienadora dun recurso humano que só programouse para o mercado e para que fose un seguidor máis dalgunha das ideoloxías que imperaban.
Un peón dos seus conflitos, que deixouse entedar por vaidade ou por buscar o amparo do grupo.
Desconéctome agora mesmo dos medios. Paro de tomar partido, de debater e de queixarme.
Propóñome desaprender, a fin de aprender todo de novo, todo o que de verdade é o meu. con atenta consciencia.
Comezo por colocarme no meu centro orixinal e meditar. Desde aí, entrego o meu ego e as contaminacións da miña mente á soberanía do meu Eu, para que a limpe, a corríxa, a reorganíce e me inspire novos obxectivos, a fin de libertarme, elevarme e iniciar un ciclo novo, digno del.
23- A Soberbia: Cheo da miña propia vacuidade.
Sombra da Estación Maior SOBERANÍA: reacción de defensa dunha mente comandada por un ego consciente das súas limitacións e, polo tanto, reprimida, medorenta, egoísta, insolidaria, agresiva, inquisitorial e opresora.
Para saír desta ditadura das emocións manipuladas, só cabe render o ego infatuado, incapaz de ser feliz, á soberanía do eu, e corrixir a miña mente, a partir da súa conexión coa sabedoría da Fonte Orixinal.
Estando a soberanía do Ser que todos somos aliñada de forma xusta, ela sostén e dignifica a soberanía de cada pobo libre, unido a outros conxuntos maiores, da mesma forma que sostén e dignifica a soberanía de cada individuo libre, dentro do conxunto do seu propio pobo.
É tonto soñar en libertar a outros, antes de conseguir un grao razoable de soberanía sobre min mesmo.
Etapa 13-Águeda -Albergaría-a-Velha.
Águeda é unha vila agradable e artística, e aproveito para purificarme nela, antes de retornar ao barullo da estrada.
24- Purificación: O que eu son brilla en todo o seu poder cando se limpa de todo canto non era seu.
Amada Vida que animas a miña consciencia, non emprendín esta peregrinación para facer turismo ou deporte. Emprendina para reencontrar en min a túa esencia e o meu sentido a construir.
Axúdame a sacar de min todo canto me contamina, por favor, e todo o que é falso, inútil, alleo, manipulado, van ou superfluo. Vacíame de todo o que estea pesando demais na equipaxe da miña existencia.
Un individuo ceibe intenta vivir em libertade juntamente con toda a súa comunidade local, rexional, nacional, do seu continente... de todas as súas dimensións. O que está contaminando unha parte do mundo, contamina ao mundo.
Ninguén vive excluído da interacción cos outros. O que somos, o somos xuntos. Influimos para ben ou para mal. Ninguén é unha illa.
Etapa 14- Albergaría-a-Velha - São João da Madeira.
Alíviese das áreas industriais e do tráfico pesado no lindo barrio vello de Bemposta, xusto no medio da etapa.
Concéntrese no seu lar interno como xa sabe. Confíe, esta viaxe será todo un espertar.
25- Chamo ao espertar
Ás veces, parece que entramos nun longo túnel sen saída, escuro como un pesadelo. Non obstante, non hai túnel sen saída, nin pesadelo sen amencer.
Recuperarei aquilo que de mellor o meu corazón soñou desde sempre. Ultréia, prosigamos.
26- A RECEPTIVIDADE: Convértome naquilo en que concentro a miña consciencia.
A miña consciencia é unha antena. Ela pode conectar altas ou baixas frecuencias de emisión. As máis baixas corresponden ao manipulado discurso colectivo, xa sexa ao consenso do políticamente correcto, xa sexa á súa controlada disidencia, a que dis que rexeita de modo radical o consenso.
A maioría das mentes están automáticamente conectadas polos seus egos a un combate maniqueo que non descansa, sen nobreza nin triunfos constructivos.
Moitas menos mentes son receptivas ás frecuencias máis altas, e apenas nunha pequena parte do seu tempo, cando conseguen saír da axitación.
Son emisoras que falan en voz baixa, coa lingua da intuición. Para oírse, necesitan ser escoitadas con concentración, en plena paz.
É fácil distinguir ao ego, sempre preocupado, separatista e competitivo, do fiel conselleiro interno, do eu, que só estimula ao amor, á unión e á atención.
Ao Norte de Porto, o viaxeiro deixaría atrás as áreas industriais do centro de Portugal, que tan fatigoso fixeron o Camiño Central a Santiago, a partir de Lisboa.
Confiamos que, no futuro, as asociacións e as cámaras consigan que se poida camiñar por gratas trillas entre a Natureza e a Arte. Con todo, non se desanime e continúe. O peor está pasando. Serviu para fortalecerse e conectar. Agora vén o mellor. Imos a iso, peregrino.
27- O Bloqueo:
O ser humano actual vive en estrés por causa de demasiados estímulos, distraccións, compromisos, esixencias, competencia, competición, présa... Cando todo iso acumúlase, o bloqueo da emoción e da mente acontece, a vacilación, a dúbida paralizante, perder o interese, o sentido e o rumbo.
Para saír do bloqueo, o Camiño ten un ensino fundamental: PRACTIQUE O EXERCICIO DA ATENCIÓN PLENA.
Espada bermella de Santiago cortando calquera pensamento ou sentimento que recoñezo como egoico, en canto xenérase e consigo comprendelo.
28- A LEI:
“Cada un merece o que soña.”
É así como funciona o universo da consciencia no plano da mente. Tu es quen crea a túa vida.
Ti es quen crea a tuá vida. O teu caminho vai-se deseñando sobre aquilo que mais ocupa o teu pensamento.
Cando deixas de alimentála ca túa atención positiva e activa, a túa construción mental diluise, tal coma as efémeras ondas que un barco deseña sobre a superficie do mar.
Ten, pois, muito cuidado com a qualidade dos teus pensamentos, dos teus sentimentos e das túas palabras, porque todos eles dan forma ao guión da túa realidade sensible.
3ª Etapa: CAMIÑO DO CORAZÓN
Escorregando no peor discurso.
Pobo preocupado e tenso, pobo dominado.
Coidado con aqueles que se lucran e ascenden ao poder fomentando divisións e conflitos. Eles intentan reclutarnos como carne de canón para as súas loitas, dirixirnos cara a onde lles interesa, sementando rabias e medos, e enfrontarnos. E só o pobo é quen paga caro.
Unha imaxinación esaxerada, viciada no sensacionalismo, juzgona, negativa, pesimista, atrae á miña vida precisamente aquilo que máis temo. Eles sábeno ben.
Así é que practico manter a miña mente limpa, relaxada, en paz, constructiva e sempre alerta, coa miña espada da plena atención cortando os pensamentos tóxicos.
Etapa 15-São João dá Madeira- Grijó.
Non intente chegar à Porto nunha soa xornada de 34 kms, esgotándose de máis. São João é unha cidade que se desenvolveu grazas ao traballo constante, ben organizado e ben feito.
Ábrase á comunicación cordial co pobo, saúde, pregunte, fale pouco, escoite moito con atención plena, e atopará importantes profesores de vida nesta densa rexión industrial, entre xentes que, a primeira vista non o parecen. Nin necesita saber falar Portugués.
30- Os Meus Profesores:
A miña propia experiencia, así como todas as persoas de calquera tipo e idade que vou atopando no camiño, xa sexan complexas ou simples, son os meus libros e mestres de vida, se presto plena atención.
A vida é para ser coñecida e non para pasar cego e xordo por ela, contabilizando quilómetros ocos.
Etapa 16- Grijó- Porto, 19 kms. Todos os occidentais somos os novos romanos, goce desa calzada e da entrada pola ponte.
“Horror de ser sempre con vida a consciencia! Horror de sentir a alma sempre pensando! Arríncame, oh vento, do chan da existencia, de ser un lugar!” F.P.
31– Examino os meus pensamentos:
Poño miña atención na miña mente. Vexo que nin un só dos pensamentos ou sentimentos que divagando a atravesan, me pertecen. Eu non os orixinei.
Son eu mesmo quen os escolle - ou non-, xa feitos, de entre as ondas do discurso colectivo. Permanezo alerta, elixo con coidado.
O pensamento máis elevado e verdadeiro non é, en xeral, o máis propagado e aparente.Os manipuladores atráennos botando carnaza aos nosos sentimentos máis baixos.
Etapa Sen Tempo. Porto. Esta é unha cidade variada e espléndida. Podo parar e buscar o que nela hai para min. Sei que, honrándoa, serei honrado, como en toda parte. Ábrome á comunicación e a aprender. Coñecéndoa sen présas, eu mesmo coñecereime.
32- Autolembranza:
”Teño un reloxo parado polo que sempre me guío. O reloxo é prestado e ten as horas á fio”. F.P.
Calquera punto do universo pode ser o seu centro. En todas as cidades, en todos os lugares, hai un centro deses. En todas as persoas e en min tamén.
O centro de toda a mente é ese concepto ilimitado, indefinible e non comprobable ao que chamamos o Absoluto. O meu centro está sempre conectado e animado polo Centro de todos os centros.
Etapa 17- I-C- Saíndo de Porto. Escollendo Vilarinho ou ben Lambruge. Vostede xa se atopa no remoto territorio dos Cale ou Gale, que os romanos chamaran Galaécia ou Gallaecia, despois Galiza ou Galicia. Procure ler a Historia de Décimo Xuño Bruto, O Galaico.
Lea tamén a de Vimara Peres.
33- Realiñamento:
Reúno canto de mellor hai en min e reaxústome ao meu propio rumbo.
Que ningunha das miñas forzas deixe de saber quen son, o que agora quero, onde estou indo para conseguilo, e de que posibles xeitos penso que podo conseguilo.
Cando o teña claro, entrégoo á Vida, agradezo, retorno ao camiñar, confiando nela, e permanezo atento á crise-oportunidade que aparecerá.
34- A ELECCIÓN:
Podo seguir a liña do menor esforzo, ou enfrontar os meus desafios e contradicións.
Neste punto do Camiño, a Vida ofrece ao peregrino un froito agradable, fácil de tomar, ou unha espada longa e afiada, que xorde das augas profundas.
Aquilo que escollas, com o emocional ou o racional, determinará e modificará totalmente o carácter do teu novo ciclo.
E non hai, non, como deixar de escoller.
Non está nada mal consultar a opinión de xente intelixente da túa confianza. Con todo, que a reflexión e elección final sexa sempre enteramente túa, tal como o é a túa responsabilidade. Unha vez escolliches, avanza cara adiante seguro, flexible e adaptativo, sen mirar atrás.
Moito coidado coa manipulación. O que che convén non ten que ser sempre o que máis che comprace, nin as primeiras opcións que se che ofertarán. A nosa boa realización depende das nosas eleccións.
35-Irresponsabilidade: Accións ou omisiones precipitadas, desinformadas e daniñas. Sombra da Estación Maior A ELECCIÓN.
Se o medo, a rabia, a culpa, ou o xuízo, a dureza, o orgullo, a incomodidade, a ignorancia, as miñas decisións equivocadas, ou miñas accións precipitadas, lévanme a reaccionar mal e a causar dano...
O mellor é parar inmediatamente, reconsiderar, desculparse, compensar no que sexa posible.
O mellor é parar inmediatamente, reconsiderar, desculparse, compensar no que sexa posible.
Moito máis difícil é resolver cando eu mesmo fun prexudicado por non actuar a tempo cando debía, nin salvagardar os meus dereitos e as miñas liberdades.
36 - O Peregrino:
Sei que son o Camiño do meu Corazón, a miña Verdade e a miña Vida.
Sabelo, dáme alegría.
O que camiñei ata aquí foi puro adestramento. Ata aquí, eu simplemente buscaba. Agora xa está claro para min aquilo que quero atopar, conseguir e asumir. Tamén xa son un pouco máis forte e independente do que antes era.
Os pobos morren cando van quedando sen xente forte e libre, e son substituídos por outros. Os rebaños de ovellas mediocres e conformistas duran pouco sobre este mundo.
Corto de forma radical con toda a dispersión e apego ao pasado; reevalúo antes de iniciar o que queira que sexa, déixome inspirar polo meu eu interno, e céntrome despois na realización da miña nova perspectiva mental.
37 - A Tentativa:
Enfronto con vigor os meus temores e conflitos internos, para convertelos nos meus poderes persoais.
O Camiño da Vida é para espíritos guerreiros. Sucede de todo nel, e o final é sempre a morte do corpo, que é feito para ser usado e abandonado. O cal dá inicio a un novo ciclo.
Porque aquilo que en verdade eu son, a consciencia do Actor, continúa séndoo: aínda que cambie de personaxe, continúa representando outra peza, con outros compañeiros e outras aparenzas.
Sen embargo, é claro que todos somos sempre os mesmos actores, xogando co que únicamente existe, que é Todo O Ser.- A consciencia que en conxunto formamos.
Hora propicia para facer un esforzo, a fin de alcanzar o maior grado de liberdade integral posible, e para poder construír o meu proxecto persoal de vida.
Defino un camiño novo e mellor, con desapego, me decido e me lanzo.
A peor tentativa é aquela que nin sequera se iniciou.
36 - O Peregrino:
Sei que son o Camiño do meu Corazón, a miña Verdade e a miña Vida.
Sabelo, dáme alegría.
O que camiñei ata aquí foi puro adestramento. Ata aquí, eu simplemente buscaba. Agora xa está claro para min aquilo que quero atopar, conseguir e asumir. Tamén xa son un pouco máis forte e independente do que antes era.
Os pobos morren cando van quedando sen xente forte e libre, e son substituídos por outros. Os rebaños de ovellas mediocres e conformistas duran pouco sobre este mundo.
Corto de forma radical con toda a dispersión e apego ao pasado; reevalúo antes de iniciar o que queira que sexa, déixome inspirar polo meu eu interno, e céntrome despois na realización da miña nova perspectiva mental.
37 - A Tentativa:
Enfronto con vigor os meus temores e conflitos internos, para convertelos nos meus poderes persoais.
O Camiño da Vida é para espíritos guerreiros. Sucede de todo nel, e o final é sempre a morte do corpo, que é feito para ser usado e abandonado. O cal dá inicio a un novo ciclo.
Porque aquilo que en verdade eu son, a consciencia do Actor, continúa séndoo: aínda que cambie de personaxe, continúa representando outra peza, con outros compañeiros e outras aparenzas.
Sen embargo, é claro que todos somos sempre os mesmos actores, xogando co que únicamente existe, que é Todo O Ser.- A consciencia que en conxunto formamos.
Hora propicia para facer un esforzo, a fin de alcanzar o maior grado de liberdade integral posible, e para poder construír o meu proxecto persoal de vida.
Defino un camiño novo e mellor, con desapego, me decido e me lanzo.
A peor tentativa é aquela que nin sequera se iniciou.
Avisando:
No Camiño Interior ou Central, chégase a Barcelos en dúas etapas. A 20 kms de Barcelos queda a cidade de Braga, a dos fermosos xardíns, noutro tempo capital de toda a Gallaecia.
É unha bela opción para aqueles que confían na súa estrela-guía e que pensan que o Camiño pode ser algo máis que seguir as flechas amarelas establecidas, que todo o mundo segue.
38- A CONFIANZA:
O universo, que é impersoal compórtase coma se as súas forzas fosen persoais, cando eu asúmoas e ata as invoco con fe.
Non vacilo en pedir a súa axuda ás forzas da Vida. É evidente que a Vida é o único que en todo e en min existe.
Manterei o ánimo nos momentos de maior desesperanza.
En caso de dúbida, escollerei sempre a Vida e non a nada. A Vida é Todo e con todo pode. A nada é nada.
39- A Desesperanza:
"Abismo da noite, da chuva, do vento, mar torvo do caos que parece volver, porque é que não entras no meu pensamento para ele morrer?" F.P.
Esquecendo o Poder do Amor da Vida que me conformou e me mantén.
A desesperanza non é máis que unha das ilusións que a nosa mente pode escoller. No entanto, a máis negativa, deprimente e inútil.
Ela edificouse sobre as lembranzas do peor que nos aconteceu e sobre os nosos peores pensamentos e crenzas, borrando o mais alto que xa realmente pensamos e vivimos e nosas mellores dádivas e éxitos.
A nosa fe no poder do noso Ser é a que mantén o noso ánimo nos momentos de maior desesperanza. .
------------------------------------------------------------
DIFERENZA ENTRE CONCIENCIA Y CONSCIENCIA:
CONCIENCIA,
palabra conectada á relixión, lei moral grupal e ideoloxía, é a mellor ou peor aprendizaxe da práctica social políticamente correcta que a miña sociedade espera de mín, DESPOIS DE ADOCTRINARME E CONDICIONARME, conforme aos intereses, conveniencias e programas manipuladores da su clase e cultura imperante.
CONSCIENCIA
(con S de Spira, dos Saefes de Ophiussa, Fillos de Gal, das Serpentes ou Dragones Célticos de Sabedoría, Camiñantes ao Fin do Mundo),
É CHEGAR A PERCIBIR DE FORMA ÍNTEGRAL CAL É A FORMA DE SER O MEU SER ÉL MESMO, OU EU MESMO, TODOS NÓS MESMOS, OU TODAS E CADA UNHA DAS SÚAS MANIFESTACIÓNS, DA MELLOR MANEIRA POSIBLE.
O medo é unha emoción necesaria, óptima para que coidemos da supervivencia do noso corpo, tan importante como a prudencia, á hora de coidar dos nosos asuntos.
Só para encontradores por libre, os que xa están deixando de buscar baixo os dictados do ego persoal e colectivo e a deixarse inspirar pola sua guía interior.
...Porque comprenderon que a propia mente é o director de orquestra, actor e autor de tódolos escenarios posibles, para representar tódalas circunstancias de cada un.
Aviso: A maioría das cartas que ilustran estes textos complementarios forman parte doutro traballo do mesmo autor sobre o Camiño Francés á Santiago, as Cartas-Guía para os Peregrinos do Camiño das Estrelas. https://www.facebook.com/Cartas-Guia-para-os-Peregrinos-do-Caminho-das-Estrelas-502611609924232/
A nosa Identidad Real é o Todo, todos temos moitas sub-identidades coas cais estamos interligados á vez. Non tés por que renunciar a ningunha delas, se eres consciente de que apenas son os vestidos do teu ser.
Etapa 21 I - Rubiães -Valença do Minho. A Galicia Portuguesa.
Disfrutar en sintonía coa Natureza.
Coidado para non caer no infeliz CAMIÑO DA LEBRE.
Un peregrino saíu de Lisboa. O primeiro día conseguiu facer trinta quilómetros; o segundo día, trinta e cinco quilómetros; o terceiro, deixou de ver todas as caras que coñecera antes no Camiño. Cada día superaba o seu récord.
Chegando ao albergue, non falaba con ninguén, excepto achega de marcas, e só quería durmir. Era sempre o primeiro en saír para derrotar aos seus competidores e para atopar libre o mellor leito do albergue do fin da etapa.
Case chegando a España, viu un gran cartel escrito con tinta vermella, sobre un muro de Valença: "ONDE VAS, MIÑA LEBRE, CORRENDO TANTO? …SE O ÚNICO LUGAR AO QUE TES QUE CHEGAR É AO MÁIS PROFUNDO DE TÍ MESMA...?"
50 -Sintonía:
Se poño atención e arte en alimentar coas mellores ondas da miña mente e sentimento, ás Forzas da Vida que me rodean, tamén me sento por Elas alimentado, con todas as súas bendicións.
Sei que ao emitir xa estou recibindo, emito excelencia, e aprendo a recibir e agradecer.
Etapa 21 C, Viana do Castelo-Caminha.
51- A Harmonia:
Danzo ao compás das Melodías da Vida. Decido desde o máis elevado de min, tomo consciencia de como vibrei cando deixeime fluir con amor e creatividade desde o corazón.
Desfruto das relacións e dos escenarios que a Vida e a Humanidade crean para aprender a vivir nela con equilibrio, solidaridade e concordancia: o individual, a familia, a tribo, a comunidade, a nación...
Vou recibindo deles, multiplicada, a harmonia, mellor ou menor proporcionada, que semeei nesses campos no meu camiñar. Non hai arte nin música como os das relacións humanas. Nin escola.
Podemos identificarnos con toda clase de entidades: toda especie de gradacións intermedias entre o home e a muller, a familia e os seus tipos: home, muller e as súas variantes, a familia, o grupo social e as suas organizacións.
Ainda que elas poden ayudar cando atravesamos momentos de fraqueza, necesidade ou vellez, é muito mellor confiar na retribución agradecida da protección e dos cuidados que prodigaste antes, por amor, a persoas con nome e sentimentos,
Sombra da Estación Maior, O LUME INTERIOR.
(AS SEGUINTES ESTACIÓNS DO CAMIÑO COLOCARÁNSE NA PÁXINA DE ETAPAS EN ESPAÑA. CLICK AQUI).
CONCIENCIA,
palabra conectada á relixión, lei moral grupal e ideoloxía, é a mellor ou peor aprendizaxe da práctica social políticamente correcta que a miña sociedade espera de mín, DESPOIS DE ADOCTRINARME E CONDICIONARME, conforme aos intereses, conveniencias e programas manipuladores da su clase e cultura imperante.
CONSCIENCIA
(con S de Spira, dos Saefes de Ophiussa, Fillos de Gal, das Serpentes ou Dragones Célticos de Sabedoría, Camiñantes ao Fin do Mundo),
É CHEGAR A PERCIBIR DE FORMA ÍNTEGRAL CAL É A FORMA DE SER O MEU SER ÉL MESMO, OU EU MESMO, TODOS NÓS MESMOS, OU TODAS E CADA UNHA DAS SÚAS MANIFESTACIÓNS, DA MELLOR MANEIRA POSIBLE.
Etapa 18 I, Camiño Interior ou Central, Vilarinho-Barcelos.
Abrirse á Natureza.
Toda esta viaxe, a partir de agora e ata o final, vai pola máxica Gallaecia, o antigo país dos Celtas Galaicos, que, xa romanizados, tiveron a súa capital en Braga, como tamén despois os Suevos.
O escudo de Galicia está presidido por un Grial, símbolo da receptividade á conexión.
40- A Conexión:
Non teño como probar quen eu son, de onde veño e cal é o meu destino, pero sei que, aberto á Vida, ela sempre éncheme de si mesma, da súa tranquilidade resolutiva e das súas dádivas, tal como un cáliz.
Etapa 18-C- São Tiago de Labruge- Vila do Conde- Póvoa de Varzim.
Iniciando o Camiño da Costa no castro de São Paio.
Paio, Pelaio, Pelágio, Pélago, Piélago, un nome ancestral do mar. Os castreños, antepasados dos atlánticos do noroeste ibérico, gravaron labirintos sobre as rocas.
41- O Labirinto:Abre ben os ollos: a Vida vaiche colocar á proba ante os teus.
As probas son sempre para crecer. Séntome conectado co meu mellor ser colectivo. Invoco aos espíritos de todos os meus antepasados, dos sabios e dos bravos.
As probas son sempre para crecer. Séntome conectado co meu mellor ser colectivo. Invoco aos espíritos de todos os meus antepasados, dos sabios e dos bravos.
Pido a súa forza, intuición e protección dentro de min, agradezo por todo o recibido deles e ofrezo a toda a miña linaxe a ampliación da consciencia, a que busco nesta peregrinación.
Porque ningunha enerxía restrínxese a unha soa onda, todos conformamos amplos feixes conectados.
42- A CORAXE:
Eu son a forza que me impulsa a cocrear o meu propio destino.
Esta forza non é só a do meu corpo medroso, nin a da miña mente chea de limitacións.
Sei que é a propia forza deste planeta e da miña especie, e ata da mesma Vida do Cosmos, manifestándose, sentindo, expresándose e coñecéndose, a través de un máis dos seus múltiples avatares, aos que anima co a súa vontade, neste plano da súa consciencia, que tódolos planos comprende.
Sei que é a propia forza deste planeta e da miña especie, e ata da mesma Vida do Cosmos, manifestándose, sentindo, expresándose e coñecéndose, a través de un máis dos seus múltiples avatares, aos que anima co a súa vontade, neste plano da súa consciencia, que tódolos planos comprende.
Eu sei que son esa forza poderosa e indestructible, e que sempre o serei, non importa en que efémeros contenedores estea actuando a consciencia da Vida, sobre as liñas de tempo deste plano, ou doutros planos.
43- O Medo:
Sombra da Estación Maior A CORAXE.
A pantasma do ego que nos bloquea é ben ilusoria.
O medo é unha emoción necesaria, óptima para que coidemos da supervivencia do noso corpo, tan importante como a prudencia, á hora de coidar dos nosos asuntos.
O problema xorde cando nos identificamos demasiado co noso corpo, co discurso dominante na alienaación do noso entorno, e coa mentalidad materialista dos egos.
Entón, o medo da materia a ser ferida bloquea a correcta toma de decisións sobre a nosa vocación, ética e honra.
É dicir, sobre as aspiracións fundamentais do noso eu real, que nada real pode temer ou perder.
É dicir, sobre as aspiracións fundamentais do noso eu real, que nada real pode temer ou perder.
Calquera decisión tomada con medo, présa, ansia, preocupación ou precipitación é mala. Acálmate antes.
Pescuda o que ti es de verdade, afírmache con forza niso e víveo na paz. A vida é para usála.
-------------------------------------------------------------------------------
PARA PODER ESCOLLER ANTES DE CHEGAR A GALICIA
Todo o Camiño ata aqui, foi preparación do corpo e do carácter, agora é que comezamos preparar a transformación da mentalidade:
Todo o Camiño ata aqui, foi preparación do corpo e do carácter, agora é que comezamos preparar a transformación da mentalidade:
Só para encontradores por libre, os que xa están deixando de buscar baixo os dictados do ego persoal e colectivo e a deixarse inspirar pola sua guía interior.
...Porque comprenderon que a propia mente é o director de orquestra, actor e autor de tódolos escenarios posibles, para representar tódalas circunstancias de cada un.
A mente é mecánica e, tal coma un sistema operativo, ten os seus protocolos, namentres a túa vontade creadora estea no buscar fóra, non estará precipitando o encontrar dentro.
Aviso: A maioría das cartas que ilustran estes textos complementarios forman parte doutro traballo do mesmo autor sobre o Camiño Francés á Santiago, as Cartas-Guía para os Peregrinos do Camiño das Estrelas. https://www.facebook.com/Cartas-Guia-para-os-Peregrinos-do-Caminho-das-Estrelas-502611609924232/
A RECICLAXE do teu camiñar previo e o descubrimento da túa VIBRACIÓN-SÍNTESE (que é a parte máis importante na peregrinación do autoencontro) PODE FACERSE EN CALQUERA LUGAR, PORÉN, O QUE RECOMENDAMOS, es facéla, non no axitado e superficial camiño das multitudes, mas no recoximento dunha (ou de varias) das remotas praias da Costa da Morte e da Vida...
...TAIS COMAS DOS EXTREMOS DOS CABOS DAS RÍAS GALEGAS, ENTRE A DE VIGO E A DE FISTERRA.
Será excelente se, desde alá, o peregrino poidese avistar as remotas ILLAS ATLÁNTICAS, tal como avístanse, por exemplo, desde o Cabo do Home o desde o Facho de Donón, lugar ancestral de ofrendas. Debe facerse a reciclaxe nas horas en que as praias encóntrense máis tranquilas e solitarias.
Será excelente se, desde alá, o peregrino poidese avistar as remotas ILLAS ATLÁNTICAS, tal como avístanse, por exemplo, desde o Cabo do Home o desde o Facho de Donón, lugar ancestral de ofrendas. Debe facerse a reciclaxe nas horas en que as praias encóntrense máis tranquilas e solitarias.
TODO O MUNDO FAI UNHA RECICLAXE DA SÚA VIDA, PRECISAMENTE ANTES DE MORRER.
As persoas que voltaron dunha experiencia de case-morte contan como, num instante, vese a película da vida enteira de quen está morrendo.
A persoa visualiza, máis ben, os seus momentos da máis intensa aprendizaxe, tanto no pracer coma na dor - aqueles momentos que a impulsaron a un novo grao superior de consciencia...
Son muitos os que sentiron lembranzas e intuicións doutras vidas e experiencias polas que xa pasaron, que quedaron no disco duro, da mente dos seus xens.
A persoa visualiza, máis ben, os seus momentos da máis intensa aprendizaxe, tanto no pracer coma na dor - aqueles momentos que a impulsaron a un novo grao superior de consciencia...
Son muitos os que sentiron lembranzas e intuicións doutras vidas e experiencias polas que xa pasaron, que quedaron no disco duro, da mente dos seus xens.
O Anxo-Águia, na noite. Escultura de Manuel Castelin construida no Retiro Despertar, São Thomé das Letras, Brasil 2014, em ferrocemento, 2 m. de altura.
...O de aí encima ven dicir que a única cousa que nos levamos para o outro lado, a única cousa que ten valor, é a colleita persoal que facemos deses momentos de intensa evolución. de VIDA con maiúscula.
O resto da nosa vida con minúscula (na cal tanto tempo e esforzo investimos), diluise como fume despois de acontecer – ...nin queda rexistrada. Nada máis son que memorias obsoletas.
Parece lóxico que debamos analizar con consciencia as memorias importantes do antigo ciclo para extraer unha aprendizaxe, antes de iniciar un novo ciclo.
SE A POSIBILIDADE DA RECICLAXE do teu camiñar previo e o descubrimento da túa VIBRACIÓN-SÍNTESE resoaron contigo, podes ler a páxina FIN DO MUNDO, CLICANDO AQUI,
entrementres continúas camiñando as etapas que lévante á Galicia.
Etapa 19-I-Barcelos-Ponte de Lima. Lea sobre a independencia do Condado de Portocale
44- Traballo con Amor:
Así como o frutal dá froitos, así tamén eu quero realizarme.
A miña familia e o meu traballo ceaan sentido principal á maior parte do tempo da miña vida. Un traballo e unha familia sen amor nin creatividade, equivalen a unha vida sen sentido.
Dar sentido firme á túa propia vida é asunto exclusivamente teu, da túa imaxinación, do teu aprender a saber facer e das túas decisións.
Moito froito quero eu dar. Renuncio a perder o meu precioso tempo de vida con traballos e con persoas que non sirvan para realizarme.
Etapa 19 C- Póvoa de Varzim- Aguçadoura-Apúlia -Fão-Esposende- Marinhas. Somos os pobos que enfrontan o Océano, ata que aprendimos a facer del o noso vehículo de proxección universal.
45- Cooperación:
Tódolos dons da Vida pasan polo noso intermedio, cando me xunto aos xenerosos para regar de bendicións o planeta.
Non hai nada máis belo que un grupo de seres humanos traballando xuntos, sen ter como obxectivo nin lucro nin vanidade, nin promoción política, unidos pola necesidade de contribuír para o ben de todos.
Sé digno dos teus ascendentes, doando o teu gran de area de esforzo, para axudar a mellorar a túa comunidade, o teu país, o teu pobo, a túa familia, o teu planeta e a túa propia descendencia.
A nosa Identidad Real é o Todo, todos temos moitas sub-identidades coas cais estamos interligados á vez. Non tés por que renunciar a ningunha delas, se eres consciente de que apenas son os vestidos do teu ser.
4ª ETAPA: A ESCOLA DA NAI. Desenvolvendo a sensibilidade do Feminino Interno.
Etapa 20 I- Ponte de Lima- Subida à Serra da Labruja- Rubiães.
46- A Simplicidade:
Baleirado de peso, acá vou eu ascendendo, discreto e leve como un globo.
Neste mundo de aventura, sempre pode haber algún perigo emboscado, axexando. Ante un momento delicado, nada como manter un baixo perfil, sen reaccionar ou exteriorizar calquera xuízo.
Quedándome calado, vou investigar con seriedade, elaborar as miñas conclusións e estratexias e agardar sen ningunha présa o momento máis oportuno para exteriorizálas.
Polo momento, gozo do exercicio de facer coma se eu nin existise neste mundo.
Etapa 20 C –Marinhas-Viana do Castelo. Esta é unha xornada polas belezas do Interior. O Funicular lévache ata ao Monte de Santa Lucía. Non perder, en agosto, a Romeria da nosa Señora da Agonía.
47- Fraternidade:
Amarme e coidarme inclúe manter unha relación o máis harmoniosa posible con todas as outras manifestacións da Vida que eu tamén son.
O COMPOENTE PRINCIPAL DO AMOR É O RESPECTO. RESPECTO É CONSIDERAR QUE EU SON UN FILLO DO CREADOR Á SUA IMAXEN E SEMELLANZA EN ESENCIA, MALIA QUE ENVOLTO NOS CONDICIONANTES E LIMITACIÓNS PROPIOS DESTE PLANO DENSO DE MANIFESTACIÓN.
RESPECTO É CONSIDERAR QUE EXACTAMENTE O MESMO ESTÁ ACONTECENDO CO CONXUNTO DOS MEUS IRMÁNS DE CREACIÓN E CON CADA UN DE ELES. Harmonía significa manter unha relación equilibrada de paz, concordia, aceptación y adaptación flexible entre esas diferenzas que enriquecen a variedade da Vida.
APRENDER A DESFRUTAR DO FOGO DE CADA CHAMA DE CREACIÓN SEN QUEIMARSE.
Hoxe sabemos que é unha ínfima cantidade de material xenético o que me dá a aparencia dun individuo único. As discriminacións dos racistas reveláronse ridículas. Tampouco existe maior diferenciación xenética entre os seres humanos e os outros seres vivos.
ULTREIA, PEREGRINO: estás case chegando a Galicia, tanto polo Camiño Central, como polo da Costa.
Xa todo cheira a Galicia. Cheiro de verde e de mar. Son de gaitas no vento.
Xa todo cheira a Galicia. Cheiro de verde e de mar. Son de gaitas no vento.
Eultreia! Euseia! Imos adiante! É o Eu quen nos guía!
48- ENTUSIASMO:
O que hai de elevado en min alastrando no meu interior.
En-theou-asthma. Entusiasmo, a chama de Zeus dentro. Entusiasmo significaba, para os antigos Gregos, os mestres do Occidente, o estado de exaltación do espírito de quen recibe o raio da intuición do Eu Maior, o insight, a inspiración dos poetas e dos profetas.
Non era senón isto o que buscaban os antigos peregrinos do autoencontro, na súa viaxe de homes e mulleres de coñecemento ata ao Fin do Mundo. ULTREIA, PEREGRINO!
49- A Apatia:
"Disolve en area esta miña amargura, meu tedio profundo." F.P.
Bloqueo ante o cambio oportuno e necesario.
Sombra da Estación Maior O ENTUSIASMO.
Apagamento. Estancamento. Talvez cobardía.
Nada é máis poderoso que o impulso da Vida para transformarse continuamente, para renovarse e crecer a través de destrucións e de reconstrucións das formas e conceptos en que se envolve, os cais usa e descarta.
A vida é agora mesmo. Non deixes nada importante para manhá, que pode non chegar. As cousas, xá. Dar o paso, seguir o corazón, server no mundo.
Calquera fracaso ou frustración convértese, se teño sentido crítico, nunha nova aprendizaxe en consciencia para alcanzar as miñas alturas.
Pouco tempo podem durar os non e os estorbos. Coraxe. Toma a túa decisión. Arrinca… para non ser empuxado pola Vida.
A vida é agora mesmo. Non deixes nada importante para manhá, que pode non chegar. As cousas, xá. Dar o paso, seguir o corazón, server no mundo.
Calquera fracaso ou frustración convértese, se teño sentido crítico, nunha nova aprendizaxe en consciencia para alcanzar as miñas alturas.
Etapa 21 I - Rubiães -Valença do Minho. A Galicia Portuguesa.
Disfrutar en sintonía coa Natureza.
Coidado para non caer no infeliz CAMIÑO DA LEBRE.
Un peregrino saíu de Lisboa. O primeiro día conseguiu facer trinta quilómetros; o segundo día, trinta e cinco quilómetros; o terceiro, deixou de ver todas as caras que coñecera antes no Camiño. Cada día superaba o seu récord.
Chegando ao albergue, non falaba con ninguén, excepto achega de marcas, e só quería durmir. Era sempre o primeiro en saír para derrotar aos seus competidores e para atopar libre o mellor leito do albergue do fin da etapa.
Case chegando a España, viu un gran cartel escrito con tinta vermella, sobre un muro de Valença: "ONDE VAS, MIÑA LEBRE, CORRENDO TANTO? …SE O ÚNICO LUGAR AO QUE TES QUE CHEGAR É AO MÁIS PROFUNDO DE TÍ MESMA...?"
50 -Sintonía:
Se poño atención e arte en alimentar coas mellores ondas da miña mente e sentimento, ás Forzas da Vida que me rodean, tamén me sento por Elas alimentado, con todas as súas bendicións.
Sei que ao emitir xa estou recibindo, emito excelencia, e aprendo a recibir e agradecer.
Etapa 21 C, Viana do Castelo-Caminha.
51- A Harmonia:
Danzo ao compás das Melodías da Vida. Decido desde o máis elevado de min, tomo consciencia de como vibrei cando deixeime fluir con amor e creatividade desde o corazón.
Desfruto das relacións e dos escenarios que a Vida e a Humanidade crean para aprender a vivir nela con equilibrio, solidaridade e concordancia: o individual, a familia, a tribo, a comunidade, a nación...
Vou recibindo deles, multiplicada, a harmonia, mellor ou menor proporcionada, que semeei nesses campos no meu camiñar. Non hai arte nin música como os das relacións humanas. Nin escola.
Podemos identificarnos con toda clase de entidades: toda especie de gradacións intermedias entre o home e a muller, a familia e os seus tipos: home, muller e as súas variantes, a familia, o grupo social e as suas organizacións.
Ainda que elas poden ayudar cando atravesamos momentos de fraqueza, necesidade ou vellez, é muito mellor confiar na retribución agradecida da protección e dos cuidados que prodigaste antes, por amor, a persoas con nome e sentimentos,
52- O LUME INTERIOR:
“Só quero facer a miña vida grande, aínda que para iso teña que ser o meu corpo (e a miña alma) a leña dese lume”. F.P.
Aprendín que, enfrontando as miñas contradicións, rápidamente impulso a miña mentalidade cara a un grado superior de evolución.
O sentido da miña vida é unha construción miña, ao gusto do artista.
Existen toda especie de artistas, de obras e de sentidos. As mellores construccións teñen sempre algún conflito que enfrontar e vencer.
No contraste entre enerxías, mentres máis intensas as diferenzas, mellores historias e sentidos dan. Séntome vivo en canto ainda sou capaz de asombrarme ou admirar,
Existen toda especie de artistas, de obras e de sentidos. As mellores construccións teñen sempre algún conflito que enfrontar e vencer.
No contraste entre enerxías, mentres máis intensas as diferenzas, mellores historias e sentidos dan. Séntome vivo en canto ainda sou capaz de asombrarme ou admirar,
Aviva ese lume sen medo, con ollo; con segura tranquilidade. Non me reprimo de tocar, acariciar, abrazar, si es desde el Yo, que es el Amor y el Respeto Mismo.
Viva a Arte da Vida.
Viva a Arte da Vida.
53- A Sensualidade: Pracer pegado á terra.
Sombra da Estación Maior, O LUME INTERIOR.
Busco elevar a calidade integral da miña enerxía máis básica.
A nosa enerxía máis poderosa chámase amor, ten a súa raíz no lodo e no sangue, porén, florece na luz.
O cabaleiro de luz non mata o dragón. O dragón é a súa forza, aínda que sexa bruta. El non o mata, pero sométeo á súa vontade máis alta.
É así que o Eu converte o dragón do ego no cabalo alado que o saca do lodo e elévao ao ceo. A Vida é capaz de facer a mellor arte, usando alternadamente calquera tipo de enerxías.
Déixome fluir sen medo no que o meu corazón sente que teño que fluir.
É así que o Eu converte o dragón do ego no cabalo alado que o saca do lodo e elévao ao ceo. A Vida é capaz de facer a mellor arte, usando alternadamente calquera tipo de enerxías.
Déixome fluir sen medo no que o meu corazón sente que teño que fluir.
Esta fortaleza fronteiriza foi erixida para defender a soberanía e a independencia deste pobo. Hoxe é unha ponte e portal e un lugar de acollimiento para viaxeiros e peregrinos de tódalas nacións. É excelente conseguir ser, ao mesmo tempo, aberto e soberano.
54- A Creatividade: .
“…O necesario é crear.” Fernando Pessoa
As miñas virtudes, liberdades, dons e praceres, tanto como os meus defectos, opresións, asperezas e dores, son os elementos creativos da miña historia.
Non deixo de usar ningunha das cores, nin o branco nin o negro, para pintar a obra da miña vida e o seu sentido. Acepto, tal como elas son, as circunstancias que deron forma a esta condición humana, ao carácter da miña linaxe, do meu pobo e ao meu propio carácter.
Renuncio a xulgar o pasado con presentismo, é dicir, ca minha mentalidade presente. Calquera prexuízo é inxusto e indigno, ante a complexidade e a necesidade creativa que nos converteu en justo isto que hoxe somos, o cal agradezo e honro.
Entrego á Vida calquera negatividade que recoñezo, para que a transmute.
AVISO GRAFITADO NUN MURO DE VALENÇA, ANTES DE CRUZAR A PONTE INTERNACIONAL: “XA SABES ONDE ACABA TODO CAMIÑO NA VIDA, NON TEÑAS PRÉSA POR CHEGAR AO FINAL. VIVE CADA ETAPA COMO SE FOSE A ÚLTIMA”.
Etapa 22 - C - Caminha - Cruzar o Río Miño- Monte Santa Tegra - A Garda.
Os nobres galegos da aguerrida fronteira ao Sur do río Miño escolleron facer forte un condado que despois se fixo independente, e ousaron proclamar nel, ademais, o reino de Portugal, e mantelo.
Os nobres galegos ao Norte do río Miño escolleron a unión cos leoneses e cos casteláns, e acabaron por crear as Españas, xuntándose con Aragón... Da mesma forma que poderían telas creado xuntándose con Portugal.
...Porque trátase da mesma paisaxe, da mesma cultura, xa desde a prehistoria, e da mesma xente. Desfrute da subida ao alto do monte Santa Tegra e do castro dos antigos Galaicos.
Os fillos de Gal do norte e do sur decidiron, con intuición e coraxe, seguir os diferentes destinos que escolleron polo mundo, tan atrainte como ignoto.
55- Percepción Intuitiva:
Baleirado de ansiedades, desexos e fantasías do ego, tan dividido como divisionista, convértome nunha canle de resonancia dos arquetipos que dirixen a evolución de todo a partir da matriz do meu ser, para decidirme a cocrear o meu propio destino, do mellor xeito posible.
GAL podería significar a Vida, intuen algúns, ou a Terra, tal como Gaia, a Nai Terra, que tal vez é tamén a Nai Mar e a Nai Galaxia, o Océano de Estrelas onde orixinou-se a Vida.
En Galicia fálanse o Español Oficial (Hispano Universal procedente da língua de Castela) e o Galego, que é un rescate do Galaico-Portugués medieval, no que os eruditos trataron de conservar os variados localismos usados polo pobo en cada provincia, xuntándoos nun híbrido de Portugués con Español.
Pode considerarse, na práctica, o verdadeiro Portuñol Académico, un inicio, normalizado por decreto, de língua ponte entre os dous idiomas universais de orixe ibérica, que ten unha sonoridade aberta, maior que a Brasileira, cantando inicios e finais, en ondas que veñen e van.
54- A Creatividade: .
“…O necesario é crear.” Fernando Pessoa
As miñas virtudes, liberdades, dons e praceres, tanto como os meus defectos, opresións, asperezas e dores, son os elementos creativos da miña historia.
Non deixo de usar ningunha das cores, nin o branco nin o negro, para pintar a obra da miña vida e o seu sentido. Acepto, tal como elas son, as circunstancias que deron forma a esta condición humana, ao carácter da miña linaxe, do meu pobo e ao meu propio carácter.
Renuncio a xulgar o pasado con presentismo, é dicir, ca minha mentalidade presente. Calquera prexuízo é inxusto e indigno, ante a complexidade e a necesidade creativa que nos converteu en justo isto que hoxe somos, o cal agradezo e honro.
Entrego á Vida calquera negatividade que recoñezo, para que a transmute.
AVISO GRAFITADO NUN MURO DE VALENÇA, ANTES DE CRUZAR A PONTE INTERNACIONAL: “XA SABES ONDE ACABA TODO CAMIÑO NA VIDA, NON TEÑAS PRÉSA POR CHEGAR AO FINAL. VIVE CADA ETAPA COMO SE FOSE A ÚLTIMA”.
Etapa 22 - C - Caminha - Cruzar o Río Miño- Monte Santa Tegra - A Garda.
Os nobres galegos da aguerrida fronteira ao Sur do río Miño escolleron facer forte un condado que despois se fixo independente, e ousaron proclamar nel, ademais, o reino de Portugal, e mantelo.
Os nobres galegos ao Norte do río Miño escolleron a unión cos leoneses e cos casteláns, e acabaron por crear as Españas, xuntándose con Aragón... Da mesma forma que poderían telas creado xuntándose con Portugal.
...Porque trátase da mesma paisaxe, da mesma cultura, xa desde a prehistoria, e da mesma xente. Desfrute da subida ao alto do monte Santa Tegra e do castro dos antigos Galaicos.
Os fillos de Gal do norte e do sur decidiron, con intuición e coraxe, seguir os diferentes destinos que escolleron polo mundo, tan atrainte como ignoto.
55- Percepción Intuitiva:
Baleirado de ansiedades, desexos e fantasías do ego, tan dividido como divisionista, convértome nunha canle de resonancia dos arquetipos que dirixen a evolución de todo a partir da matriz do meu ser, para decidirme a cocrear o meu propio destino, do mellor xeito posible.
GAL podería significar a Vida, intuen algúns, ou a Terra, tal como Gaia, a Nai Terra, que tal vez é tamén a Nai Mar e a Nai Galaxia, o Océano de Estrelas onde orixinou-se a Vida.
En Galicia fálanse o Español Oficial (Hispano Universal procedente da língua de Castela) e o Galego, que é un rescate do Galaico-Portugués medieval, no que os eruditos trataron de conservar os variados localismos usados polo pobo en cada provincia, xuntándoos nun híbrido de Portugués con Español.
Pode considerarse, na práctica, o verdadeiro Portuñol Académico, un inicio, normalizado por decreto, de língua ponte entre os dous idiomas universais de orixe ibérica, que ten unha sonoridade aberta, maior que a Brasileira, cantando inicios e finais, en ondas que veñen e van.
Nenhum comentário:
Postar um comentário