"Non hai porque temer o día da morte, se este é o momento dun nacemento eterno" Séneca.
Retómame no teu seo a cada ciclo, miña Vida, e dá de novo á luz ao teu fillo eterno.
A VIDA NON TEN OUTRO SENTIDO QUE AQUEL QUE TU MESMO ES CAPAZ DE CREAR NELA, PARA VIVÍLA AO TEU XEITO.
VIVIR CON CREATIVIDADE SUPÓN EXPLORAR NOVAS RUTAS CONSTRUINDOAS CON ARTE, CON ESTILO, FACENDOSE UN CO CAMIÑO, E NON PARAR DE SEGUIR EXPLORANDO E DESENVOLVENDO A PROPIA OBRA, O CAMIÑO PERSOAL DE VIDA, COA MELLOR ARTE POSIBLE.
POLO CONTRARIO, non comezar o propio camiño ou comezalo con mediocridade e sen arte, ou perder o propio rumbo, ou retornar ás rutinas coñecidas, é estancarse e adormecer.
UN PEREGRINO ARTISTA DA VIDA NON SE CONFORMA CON MEDIOCRIDADES NIN RUTINAS, E PON TODO O SEU TALENTO E EMPEÑO EN INTENTAR FACER DO SEU MÁIS SENTIDO VIVIR UNHA OBRA MESTRA.
Unha obra mestra é a máis próxima ao horizonte do bo facer e da excelencia a cal aspiras, o que eres capaz de apreciar en cada momento.
Chocando co meu espello.
Sombra da Estación Maior, A VITALIDADE.
“ Eu traigo un nemigo no corazón que non podo matalo sen matarme.”
Uxio Novoneira, um bardo galego.
Busca a tranquilidade con coraxe. A túa agresividade é filla do teu medo. Aquel que perde a firme forza da calma convértese naquilo que odia, pérdese. Catástrofe.
É unha reacción primaria soltar de inmediato un latigazo ou unha tronada, por sentir as miñas emocións tocadas. Con todo, o stress, os nervios e a rabia derrúbanme ata os niveis máis baixos. Quen máis se enfurece, perde.
Perde por falar ou actuar sen pensar. O mellor será ter ben adestrada unha frase discreta : -“Teño que pensar niso. Respondereiche mañá.”-
Calar. Saudar. Partir.
Ao día seguinte terei unha resposta impecable, ben pensada, dada sen fio e con firmeza, pacífica e conveniente.
Etapa Sen Tempo 1- Parada meditativa en Tui.
Galicia - Un novo país.
Hai que facer agora unha terceira elección: ou seguir o Camiño Central ou Interior ou optar polo Camiño de Rías.
ATENCIÓN: Si eu escollese o Camiño de Rías, sei que escollo, libre e con consciencia, unha Viaxe Intuitiva. É dicir, acepto saír do Camiño Oficial, dos albergues, dos selos e do control oficial, do calendario e ata do tempo, da razón (de momento) e da mentalidade común imperante. Non do bo senso.
Escollo prender lume únicamente ás vellas crenzas que me castran. Escollo soltar como nunca ao neno interno. Con ás.
58 - Sensibilidade Positiva:
Fluxo, reflujo... Adáptome ao ritmo da Vida, confío e flúo nas súas intuicións, danzando con ela a gusto e ao meu xeito.
Non penses que sempre vas poder desfrutar dos teus sentidos como agora. Agradece á Vida e goza dos seus encantos.
PÁXINA PARA QUEN GOSTA DE LENDAS, CLICK AQUI
Etapa Sen Tempo 2 - Camiño Real de Tui a Baiona.
Felicidades por escoller a peregrinación libre e intuitiva que o Camiño Atemporal por Rías Galegas implica.
"O tempo non e nada ata que pasa". U.N.
59 – Equilibrio Emocional
Inmerso na variedade da Natureza, o campo máis propicio para sentir a harmonía orixinal, coloco no seu correcto lugar cada unha das diferentes forzas a través das cales a totalidade da Vida maniféstase en min.
Con todo, fágoo sen mesturalas. -Proposta de gran aprendizaxe para o peregrino.-
Enlazo esas forzas, só coa empatía, e acepto danzar, nun contraste harmónico, tanto coas miñas propias diverxencias internas, como coas persoas que non se parecem a min.
Danzo alegre, espontáneo, mas con atención plena, para non pisarnos os pés.
PÁXINA PARA QUEN GUSTA DE LENDAS, CLICK AQUÍ.
Etapa 23 –A Guarda-Porto Mougás.
60- Certeza Interior
Sei que o meu soño realizarase o día en que eu saiba con claridade o que vou facer con el, aquí, agora e xa.
Cando a luz dunha evidente revelación interior barra as tebras das miñas vellas preocupacións, eu saberei que chegou o momento propicio para desenvolver con éxito novas relacións e proxectos.
Entón, pódelo crer. Abandona toda dúbida. Toma a iniciativa. Non pares se ves que todo está fluindo. Non che deixes reter por ninguén, moito menos por amigos ou parentes.
Liberdade é conseguir que me deixen facer, cando eu quero, o que eu quero, se teño a certeza de que a ninguén dano, nin hoxe nin mañá.
Liberdade é poder ter iniciativas e innovar, non pode haber progreso se todo foi encadenado antes por planificacións e regulacións ríxidas. Loita polo teu lexítimo dereito.
Vai adiante, ábreche a comunicar os teus plans aos teus posibles aliados, e non che deteñas ata poder velos realizados.
Etapa Sen Tempo 3 - Vive aquilo que apareza, entre Baiona e Ramallosa.
61- Alegre Gratitude:
E que é o que a Vida quere en pago de todos os seus dons? O que toda nai quere dos seus fillos: a nosa alegría.
Comunícate cos outros. Deixa de ser tan serio.
O humor san é unha forma superior de intelixencia emocional. Con humor, fácilmente desmóntanse a arrogancia e a cegueira. Igual que o sarcasmo e a modestia hipócrita. Na maior paz.
Vive o optimismo. Relaxa e dance. Este mundo foi creado por un xenio libre, destemido, e tan seguro de si como xuguetón.
5ª ETAPA: A ESCOLA DO PAI. Desenvolvendo a firmeza do Mestre Interno.
Desde há muito tempo, o meu corpo e a miña mente degradábanse cada día, por causa dos meus hábitos negativos.
Aprendi, finalmente, que só poderei ser soberano de mim mesmo facendo que a vontade do meu ser poña orden e consciencia directora no día a día, que cedí aos meus egos automáticos.
O Camiño axudou-me a fortificar a vontade e o corpo. Aplicarei a disciplina do camiñante a tódolos aspectos da miña vida.
Vivireila sempre como Camiño Evolutivo. Estou ben avisado que desorde tradúcese en caída.
Que esteamos moi vivos o dia en que morramos.
Alongarei con constancia o meu ánimo, ata que eu sexa capaz de comprender de novo tódolos planos da realidade do meu ser.
63- A Inconstancia:
"Non sei cantas almas teño. Cada momento mudei". FP.
Caprichos dos egos competindo que me sacan do meu centro.
(Sombra da Estación Maior DISCIPLINA).
Aceptas un desafio? ...Escolle a prioridade actual que máis desexas e, ao mesmo tempo, que máis necesitas…
E realízate nese propósito a fondo durante tres semanas seguidas, sen rixidez ou ansia, mas sen deixarte distraer.
Apraza calquera outro desexo incompatible que poida aparecer.
5ª ETAPA: A ESCOLA DO PAI. Desenvolvendo a firmeza do Mestre Interno.
Etapa 23 – I – Tui – O Porriño – Mós – Redondela. Paciencia.
64- A Firmeza:
"E pra onde vou? Sábeno os meus sonos. Eu sígoos ata
donde son meus. Uxío NovoneIra". U.N.
… Eu sigo os meus
sonos ata onde eu sei que eles son, de verdade, os sonos meus.
Ainda que a ruta sexa dura, poderei construir calquera cousa se a miña base fose sólida. A maior solidez dun ser humano xérase
mediante a certeza da súa coherencia consigo mesmo.
Manteña unha paciente determinación. As súas
potencialidades desenvólvemse tanto mellor e máis rápidamente, canto
mellor manifesten en sí a súa autenticidade orixinal.
Etapa 24C- Porto Mougás- A Ramallosa
65 – A Flexibilidade:
Non discuto crenzas, relixións, ideoloxías, opinións, calquera pensamento de consenso ou do políticamente correcto, ou os seus contrarios, que van mudando de acordo cos intereses de quen manda.
Quen adopta unha ideoloxía política como se fose unha relixión laica de resentidos sociais, jamais libertaráse das frustracións que motivaron e magnificaron a doenza emocional do seu resentimento e dos seus falsos e ríxidos sentidos da vida, por muito que consiga ascender na móbil escada de clases económicas. Como muito, irá transformando seu victimismo, xa inxustificado, en hipocrisía.
A mentalidade de cada un funciona sobre unha base de programas colectivos programados, sumados ao grao de autoconsciencia individual que gañouse gradualmente, conforme a calidade integral de cada camiñada persoal. Cuido de cultivar cada dia a flexibilidade mental.
Non voume opor a unha gran forza opresora: tórnome invisíbel ata chegar o inevitábel momento dela se corromper. Porque todo sistema opresor, de calquera orientación, acaba por corromperse.
Únome entón aos seus opositores e xuntos avanzamos con todo o noso poder, ata conseguir libertarnos.
66- A Renovação:
Un ciclo superior de evolución nun ser humano mídese tanto pola súa independencia individual, como pola súa espontánea dispoñibilidade para servir aos outros con alegría.
Optimismo. Tras dunha longa noite, alborada.
Crearei agora este día: reciclo o que vivín até agora, perdoo, perdóome, reparo o reparábel, limpo todo, agradezo e honro áqueles que me acompañaron nos meus camiños, até mesmo como mestres-tiranos.
Despois dispóñome a vivenciar unha nova rolda.
Avivo o fogo, lanzo a el a vella personaxe.
Deixo ó meu Ser manifestarse como fénix. Amañeceu.
(Complemento da Estación Maior RENOVACIÓN).
"Pensamento ven, pensamento vai... ata non estar nin co pensamento"...U.N.
Cabalgo hábil sobre as miñas enerxías elementais, mentres aprendo a facer da miña mente, da miña lingua e da miña acción, instrumentos da harmonía.
Estou agora seguro de min mesmo, porque podo confiar que o meu poder provén da miña maior elevación.
Vou en fronte para o novo, no momento oportuno... Seguindo o meu corazón con todo o ánimo e con toda a forza!
Etapa 25- C – Do Camiño da Costa, a mesma que a Etapa Sen Tempo 4 Da Ramallosa á Praia de Samil, Vigo. Vivir o novo na Costa da Vida.
68 – O Desapego:
A miña serena concentración en comezar a construción do que será novo para min dáme ás.
Vigovida, terra, porto e portal de viaxeiros. Momento e lugar excelente para acabar o ciclo anterior de forma natural e en paz. Costa do Renascer.
Pido ao meu centro para saber perdoar e para me perdoar, para deixar para tras todo canto xa non dá máis boa enerxía á miña mente, e para corrixir e mellorar a miña vida por outros camiños e proxectos máis felices.
69 – O Apego:
Pasado condicionado e apodrecido, pondo obstáculos ao meu avance.
( Sombra da Estación Desapego- hai que ser capaz de desprenderse dela, para cortar o teu sufrimento e o dos que te rodean).
O peor que continúo cargando non son os meus traumas, rancores ou sufrimentos do pasado, nin os meus remorsos polos meus xuízos e culpas, nin a miña baixa autoestima, causada polo recordo da miña actuación con mediocridade.
A carga máis pesada da cal me debo xa desprender, coa a maior firmeza, é todo canto está ultrapasado no meu sistema de suposicións e crenzas.
Necesito libertarme, xa mesmo, daquilo no que cría, e polo cal ainda se me identifica, pero que nin creo máis nin practico.
70 – O Perdón:
Máis aló da lei social que impera, denunciar, xulgar, condenar e castigar deberían estar só reservados, en todas as situacións, para quen estivese nun plano tan elevado, que puidese ver a esencia de todo.
Conforme á pouca altura en que nos encontramos para ver, o que nos compete é comprender, tolerar e perdoar.
Non é que eu perdoe porque sexa un santo, porén, porque o rancor é un cruel corrosivo, que non quero levar dentro.
Antes, eu acostumaba xulgar as cousas de acordo con aquilo que eu pensaba que deberían ser. A palla no ollo alleo. Hipócrita superioridade moral.
Corto con todo ese prexuízos boísta para poder ver as cousas como elas realmente son. Esquezo o que non podo resolver e saio do círculo vicioso, corrixindo o meu pensamento.
O sentimento de culpa era pezoña, un virus altamente contaxioso. Desterra o inquisidor lonxe de ti.
Acabou un ciclo de culpa, medo e loitas. Liberando os outros, libérome tamén.
71 – A Culpabilidade:
Agresivo medo de ser atacado.
(Sombra da Estación Maior, O PERDÓN, a ser superada).
O EGO TEN SEMPRE QUE BUSCAR FÓRA UN CULPÁBEL XERAL E ETERNO DE TÓDALAS NOSAS FRUSTRACIÓNS PERSOAIS. Sobre ese victimismo
construen os manipuladores as fobias e dogmas que recrutan resentidos a quen poder liderar.
POR HIXIENE MENTAL, hai que rexeitar tanto o culpar canto o sentirse culpábel. Tomar a decisión firme de parar de sinalar quen é o eterno heroe ou tirano.
Os demagogos necesitan crear un sentimento exagerado de pobreza, desigualdad e resentimento, incluso fomentá-lo con estratexias, co fin de promover a súa ascensión ata o poder, como mesías redentores das víctimas. Creo o problema, eu son a solución.
Unha farsa é unha farsa... non a tomemos en serio. Podemos entender que o mundo que cada un de nós quere ver e mostrar, é só unha proxección daquilo que está dentro de nós.
Cada un fai o que pode facer. O problema, a súa solución e a evolución pasan polo descondicionamento da nosa mentalidade.
Etapa sem tempo 5
e 26 C,Vigo, Samil-Camiño do Río Lagares-Parque de Castrelos.
72 – Enerxía de transformación:
"Mas, incluso no pulo do amor, eu sei que só podemos aspirar a un
tempo de intres inmortás. Non lle neguemos nada a esta hora nosa. Logo volverán os días sin senso nos que a alma se rinde a un deus canso. Si, amiga, non temos nada que non se perda doadamente!" U.N.
Para ascender a un grao máis alto de evolución, baléirome de todos os meus conceptos anteriores posíbeis. A vida é unha transformación continua.
A transformación maior que acontece en nós vén sempre antecedida por ousar facer unha coraxosa depuración de todo o noso sistema de crenzas.
Perante a propia obra, hai que coidar tanto da impecabilidade da intención, como da excelencia da súa execución.
Etapa Sen Tempo 6. Exercicio de consciencia:
Onde encontres un grande amontoado de pedras naturais, escolle algunhas que simbolicen as cargas anímicas que non queres que continúen pesando máis sobre a túa vida.
Fai con elas unha pirámide estábel e ben proporcionada (ou, moito mellor, eleva con elas as pirámides que outros peregrinos xa construíron antes), e abandona para sempre as túas cargas como unha ofrenda ao teu Ser Real, sen contaminar nin a pasaxe nin a paisaxe con ningún outro tipo de mensaxes ou restos de ego.
Despois, ábreche totalmente, recorda e expón os teus mellores soños desde neno, e encontra, se queres, o que Vigo e o Camiño das Rías ten para ti e o que ti tés para eles. Ao longo da Historia, os Camiños constrúense pola creatividade dos seus peregrinos.
NOVA ESCOLLA:... ou o Camiño Sen Tempo das Rías...ou entón o Camiño da Costa, para quen ten o tempo restrinxido, o cal se xuntará co Camiño Interior ou Central.
73 – Construtividade:
(Complemento fundamental da Estación Enerxía de Transformación).
Levanto, coas pedras brutas da miña base anímica, a pirámide da renovación da miña autenticidade.
O que consideramos o mundo non é a totalidade do que existe, mas apenas o ámbito da nosa capacidade de comprensión e de conformación daquilo que podemos captar y concebir da realidade.
Canto ten vida no noso plano é finito e conténse en corpos de materia e ondas. A Vida pode non manifestarse ou manifestarse doutras maneiras, pero estarían fóra da nosa percepción, da nosa ciencia, da nosa filosofía sólida e da nosa arte de cocrear no mundo.
Lémbrate: Quen honra un lugar e os seus habitantes, é honrado por ellos. No especules ni te distraigas pensando en otros planos. Xa que estás encarnado, constrúe no teu mundo algo que valla o esforzo, que sirva e que te realice no teu mellor facer, aquí e agora.
Momento e lugar propicios para materializar abundantemente os meus principais obxectivos, se eu sinto que o Camino xa é a Miña Terra Descuberta.
Exercicio de consciencia: Como podo eliminar duas horas de distraccións, para ter un día máis productivo e constructivo mentres viaxo? Escolle moi ben as prioridades nas que te concentrarás.
74 – Inspiración:
Cando concéntrome no aquí e agora, estando do todo naquilo que fago, a Creatividade flúe a través de min.
Cando fala o que hai en min de máis elevado e desprendido, entón é O Absoluto o que en min fala.
Estando segura de estar ben inspirada polo Ser, a miña vontade concéntrase en construír. Comezo por reedificar cada mañá a miña propia estrutura enerxética.
Despois, dedico duas horas de concentración ao que decidí producir como prioritario en cada día do meu Camiño.
Cada vez que a miña mentalidade se amplía, un mundo de novas potencialidades ábrese para min e para o mundo.
PÁXINA PARA QUEN GUSTA DE LENDAS. CLICK AQUÍ.
75 – A Cegueira:
A aguia querendo ser discípula do corvo.
(Sombra da Estación Maior A INSPIRACIÓN, a superar con urxencia).
Non me deixo influenciar polo exterior. Non tomo partido nas loitas partidarias. Non me identifico con grupos de identidade.
Non dou atención a egos intrigantes nin aos que se fan de vítimas aínda que berren. Non creo en redentores sociais. Non me deixo enredar polas disputas do mundo. Dou atención só ao meu calmo interior.
Sei que son o Universo expresándose, durante unha fracción dun instante seu, a través dunha unidade ínfima da súa consciencia unificadora neste plano seu, á cal chamamos ser humano.
Así, fecho os ollos e tento conectarme directamente con esa Fonte de toda confianza... en vez de deixarme guiar por outros egos divisionistas, escépticos e cegos, aínda que moito máis prepotentes.
76 – O AMOR:
Cando eu son realmente consciente de que, ao final e ao principio, todo canto existe é a mesma enerxía, o amor compasivo e empático é o sentimento natural que despréndese desa autoidentificación.
O amor, tal como o auto-encontro e o ser, non é tema que se poida explicar diante dos escépticos. Só sabe da súa espléndida realidade quen o sente dentro de si... Como podo amarme e amar máis?
Coa miña propia vontade e esforzo, cheguei até onde conseguín chegar. Agora, entrégome á miña amada metade invisíbel e espero, con plena atención e confiado, que ela me sinale o camiño-corazón a seguir.
O noso ser ámase a si mesmo no espello caleidoscópio de todas as formas ás que deu vida. Amor non é outra cousa senón dar atención ao Real que brilla tras das aparencias.
77 – Separatividade:
Illándome de todo o demáis que eu son, non gano, limítome.
(Sombra da Estación O AMOR).
A tendencia máis radical e idiota dos egos: A desunião só enxendra debilidade, conflito, derrota e disolución. Concéntrome agora mesmo e sempre no mellor daquilo que únenos. E o practico.
Non che deixes manipular polos separatistas miserentos que andan sempre á procura de enfrontamento, porque sacan vantaxe dos tolos que eles confrontan.
Tampouco che deixes manipular por aqueles que só invocan a unión cando intentan concentrar neles un poder superior, co obxectivo oculto de ditar o seu dominio totalitario sobre un conxunto uniformizado e submiso. Juntos si, pero non revoltos nin submisos.
A mellor unión dos elementos distintos baséase sobre a condición de que cada membro conserve sempre a súa soberanía inalienável sobre si mesmo. Como podo conseguir para min e conceder aos demais un grao maior de soberanía durante os próximos sete dias?
A MAIOR ILUSIÓN DO EGO HUMANO É A DE A LIÑALIDADE. NON EXISTE UNHA INDIVIDUALIDADE SEPARADA, O QUE EU SON ESTÁ EN TODA PARTE DO COSMOS, EN TODA DIMENSIÓN, TAL COMO UNHA GOTA DO MAR ESTA DILUIDA EN TÓDOLOS OCÉANOS.
Etapa Sen Tempo 7:
Escolleche o Camiño das Rías? Fai a travesía Vigo-Cangas por mar. Vai a pé até o cabo do Home, ben devagariño.
A vida é agora mesmo. As metas son mortes da experiencia.
Déixache vagar por estas marabillosas rías, sen calquera plan previo.
Evita os espazos urbanos e as conversas baleiras. Nin penses no aloxamento, abandona todo convencionalismo.Calquera pensar e xulgar é inútil aquí; só sentir.
Desfruta das praias, con bo tempo, podes durmir nelas cando sentas vontade, baixo as estrelas. Entrégache profundamente e sen pudor á túa poesía persoal interna, aventúrate sen límites, tal como un neno, equilibrando os teus aparentes opostos.
Retarda o máis posíbel deixar a vista do mar para tras. Estache contigo. Ámache a ti mesmo. É agora ou nunca, peregrino. Como se fose para morrer en pouco tempo.
78 – Temperando Polaridades:
A luz é luz porque apóiase na sombra.
Ámate en todo o que ti és. En todo o que é.
Exercicio de consciencia: O que é que eu deixaría de facer ou faría comigo ou cos outros se fose capaz de amar un pouco máis?
(LEA A PÁXINA "COMO FACER A RECICLAXE NAS RÍAS GALEGAS", CLICK AQUÍ.)
Etapa 27 C - Escolleche o Camiño da Costa? Vai desde o centro de Vigo, desfrutando a paisaxe do interior da ría, ata Redondela, onde confluirá co Camiño Central.
79 – O Fin do Combate:
"Eu non podo esquecer que estou emprazado, máis déixome en liberdade, sen forzar aos meus soños a morrer nin leválos a posta para gardarme."- Uxio Novoneira
Non concedo máis a miña atención áqueles que non teñen maior intensidade nas súas vidas do que identificarse con grupos de egos en competición feroz, sucia e irracional. Deteño na miña mente calquera competición que descubra nela, durante tres preciosos dias.
Renuncio a intentar parecer xenial. Xa comprobei que fai máis de dois mil quinientos anos que os sabios da Humanidade mostraron todo o seu inxenio orixinal sobre tódolos temas. Desde entón, só continuamos desenvolvendo as posibilidades do mesmo, con novas miradas, opinións, linguaxes e ferramentas.
Deixo de loitar tamén contra a metade de min mesmo. COÑEZO E INTEGRO AS MIÑAS SOMBRAS e concéntrome en sacar o máximo partido posíbel da alternancia oportuna e complementaria dos meus aparentes opostos.Na maior paz, lánzome a rescatar a miña autenticidade de tódalas circunstancias e conflitos que estaban impedíndolla manifestarse.
(Complemento da Estación Temperando Polaridades).
Atendo a non pre-ocuparme. Ocúpome, no momento oportuno, de facer o que está claro que ten que facerse, confiando en que o meu ser me axudará a conseguir o que corresponde á miña función e evolución, e me apartará do que non se corresponde.
6ª Etapa: CONCILIACIÓN DE OPOSTOS. O Fin do Mundo. Deixando atrás o vello.
80 - A OBRA MESTRA:
Estou dando á luz, de min mesmo, a unha mente ampla, clara e sutil, que sexa un vehículo adecuado para a miña consciencia, en tódolos planos do meu ser.
Sei que foi así mesmo como foron creados os universos, coa linguaxe máxica da poesía.
Hai moitos tipos de artes. No entanto, a maior das obras de arte non é conseguir un excelente cadro, ou escultura, ou peza musical, ou edificio, ou texto escrito...
...Senón construírse a si mesmo como o artista da propia Vida, en pensamento, palabra, maneriras e accións, como o máis sereno, seguro, equilibrado, coherente e digno reflexo posíbel, da idea sincera que o artista ten do seu propio Ser.
PÁXINA PARA QUEN GOSTA DE LENDAS, CLICK AQUI
81 – O Extremismo:
Convértome naquilo mesmo que ataco, e aínda perdo forza.
(Sombra da Estación A OBRA MESTRA).
É FUNDAMENTAL EU CHEGAR A COÑECER MUITO BEM O QUE É QUE TORNA-ME EXTREMISTA, PARA MANEXÁ-LO CON CONSCIENCIA, E NUNCA PERMITIR QUE O DESEQUILÍBRIO ME CONTROLE E ME CEGUE.
Parade irmáns. Calma. Respirar. Moderarse, argumentemos...e encontraremos o centro esencial daquilo que nos une.
O extremo ben e o extremo mal non existen senón como mitos, igual que as verdades absolutas, aínda que sirvan para producir medos e gañar os votos de quen ten medo.
Nos extremos, política e relixión desembocan no fanatismo. As ideoloxías dogmáticas son relixións laicas. A intolerancia, a censura e a imposición son opresivos, sen que importe a súa bandeira. Non duran muito os extremismos na Historia, devóranse a si mesmos.
Aqueles que nos manipulan e dominan viven de estimular as nosas divisións, odios e conflitos, usando os nosos sentimentos máis baixos e as nosas emocións máis primitivas, a fin de pescar no río revolto polas nosas loitas.
Deixo de ser un alienado instrumento deles, renuncio a xulgar, a culpabilizar, a atacar, a condenar, a tecer intrigas, a discriminar, a dividir, a identificarme con grupos dogmáticos e fanáticos e a sementar calquera desharmonia. Observa a túa postura, teu ton, teus xestos.
Vive e deixa vivir. A igualdade real perante a lei, así como a liberdade de expresión e de elección de cada un dos meus irmáns e irmás, garante tamén as miñas propias liberdades. Imposíbel conseguir un mundo mellor se contribues a imporllo por medio da inquisición, acusacións, censura e castigos. Así só cultivarás hipocrisía.
Todas as enerxías que proxectas para o mundo, xa positivas ou negativas, retornarán a ti multiplicadas.´Non hai como saír do Único Ser que existe.
Etapa 25 I- Camiño Central Redondela-Pontevedra.
82 – Intelixencia Emocional:
Estou aprendendo a converter aparentes barreiras en portais; medos e prexuízos, en coñecemento de experiencia real, problemas, en oportunidades para evolucionar. Antipatias en empatias e novos aliados. Queixas, en afirmacións positivas sobre o poder do meu ánimo, rescatado de parasitos mentais.
A chave é a calma activa. Estou aprendendo a amar e amarme. Como podo amarme e amar máis durante o dia de hoxe?
Mente Superior, anímame, inspírame e espértame, de cada vez que eu afrouxe no meu camiño-corazón.
Etapa Sen Tempo 8- Morrer e Vivir en Barra, Cabo do Home e Donón, fronte ás Illas. Hío, Aldán, Menduiña. Cara acima, miradouro da Fraga, Monte Xaxán, medita nas mámoas próximas ao Lago Castiñeiras. Non teñas présa ningunha por seguir ata Pontevedra.
83 – Entregando: Silencia a cabeza e o ego, abre o corazón ás intuicións e penetra nu e só, ao atardecer, na calma Mar Sagrada, como nun Portal ou espello máis feminino da Nai Vida, neste mundo de Ilusión Dualista.
Este é o momento culminante de toda a peregrinación. ENTRÉGATE CON PRACER. ENTREGA TODO PARA DESAPARECER E RENACER.
Deixando que pasen sobre Ti nove ondas, como os nove meses da xestación, fai por baixo de cada onda unha entrega moi profunda do que te resta de ego, e déixate parir como un fillo novo do arquetipo "Nosa Nai Primordial", Señora das augas placentarias e do sentimento máis puro da túa mente poética, o Amor Total e Incondicional.
Se aínda non che sentes renacido por ese amor, imaxina esta praia como un espazo sagrado de desenvolvemento dos discretos, porén intensos, poderes amorosos do Feminino dentro de si.
Medita agora, presta ben atención, con antena ergueita, sintetiza e resume en dúas palabras o mellor que captaches da túa Esencia, para despois escribir esas dúas palabras sobre a túa vieira de peregrino, finalmente ben gañada.
( LEA AGORA A PÁXINA "COMO FACER A RECICLAXE", PARA REALIZAR BEN ESTE TRABALLO. CLICK AQUI.)
Etapa Sen Tempo 9 . Pontevedra- O Grove.
Nunha praia tranquila, dedica tempo a deseñar o teu persoal camiño da vida sobre a trilla espiral do labirinto do Libro do Peregrino que acompaña estas cartas.
En cada un dos sete fragmentos da trilla, que corresponden a sete anos da túa vida, marca, con signos e letras iniciais, os teus momentos de maior crecemento integral. Honra, agradece e perdoa aos teus coprotagonistas.
Continúa no fragmento seguinte. Sigue en todo as indicacións do libro...
Quedas avisado: Se discreto e non mostres estes datos íntimos a outros, para evitar inxerencias.
84- Reciclaxe:
"Por iso, alleo, vou lendo, como páxinas, meu ser". F.P.
Acabar de dixerir o ultimamente asimilado.
Imaxino que o meu vello corpo morreu, debo liberar á miña consciencia, definitivamente, de canto non é meu, agradecer, valorar e considerar cais son os meus poderes persoais, tomando nota de xusto aqueles que me causaron máis impacto e crecemento ao longo dos meus ciclos vividos.
Etapa Sen Tempo 10- O Grove-Vilanova de Arousa. Escribe o teu nome na area da beiramar. Observa como as ondas o borran. Entón, escolle un novo nome secreto. Só para que recordes que renaceches.
Nova Escolla : Ou até Santiago pola "Traslatio Marítima", ou... durante varios días, pasando até á iniciática Noia, ou ata Fisterra, que é a última opción de aventura e meditación xunto ao mar. Nada de fogueiras nin de deixar restos.
Estou preto do final. Este é un momento para parar, calar, escoitar moito acá dentro, observar e refletir. Agora emprego a razón a fondo. A razón permíteme facer o resumo da reciclaxe que deseñei antes sobre o meu libro.
Cando a miña auto-lembranza, a miña inspiración e a miña vontade interior cooperan, para definir racionalmente aquilo que máis me fai crecer, tomo consciencia real das potencialidades de realización que debo prioritarizar.
Abandono todas as demáis, pechando o ciclo anterior, calo, penso sobre o que en verdade quero, necesito e que me deu crecemento, e concéntrome exactamente aí, coa certeza de que iso é a miña función, para o ben do meu mundo.
Nova Escolla en Pontevedra:
...Ou até Santiago polo Camiño Central Interior en 2 días...
...ou pola Etapa Sen Tempo 11, "Variante Espiritual", 1,23 kms- Pontevedra- Alba- Poio. Podes pasar a noite en Combarro ...ou iniciar a longa subida até o mosteiro de Armenteira e, aínda un pouco máis, ata o albergue.
86 – Liquidar o que sobra:
"As ondas do rio devalaban lenes, levando as barcas soltas pro infindo do mar na noite". U.N.
Deixa ir xa todo iso que aínda enrédase en espellismos, coma as identidades superficiais da túa mente, para que maniféstese o fondo, o teu Ser Real.
Só se sobrevive despois da auto-disolución do que en nós era falso ou manipulado.
Abandona o que só rebaixa a túa autoestima e créache culpas ou pecados orixinais, a fin de que troques os conceptos que só interesan ao ávidos poder que che influe, por aqueles que definen os teus mellores valores.
Afástache canto antes dese conflito sen resolución. Insistir é fracasar.
Fai o posíbel por dar un bo acabamento ao que xa non máis che eleva.
Entregado, corrixa, concilie. VOSTEDE XA É OUTRO. Inicie sen apego nin culpa un propósito e un camiño novos e distintos.
Non se consegue sentir "ser o propio ser", senón sometendo o ego persoal e colectivo.
Etapa 26 -I- Se escolliches o Camiño Central: Pontevedra- Caldas de Reis, desfruta sen présa da beleza natural do interior de Galicia.
87 – Rexeneración:
."...Unha coisa queda, lonxana e perta, na que todo está e nada se nombra..." U.N
O meu dominio sobre o ego tradúcese no claro desvelar do meu Eu Real. Eu xa son O Que É, que sempre fun, cando deixo de fantasiar, de me identificar con etiquetas superficiais e de procurar vans soños exteriores.
(Consecuencia de "Liquidar a Soberanía do Ego". Non se consegue sentir "ser o propio ser" máis que sometendo o ego persoal, primeiro, e aos egos colectivos como consecuencia. A liberación das comunidades e das nacións non pode comezar de acima abaixo, desde a imposición dunha ideoloxía, mas pola liberación interior de cada individuo).
Vai na raìz, e non as pólas. Acaba con tódolos problemas do teu último ciclo comprendendo os erros, desculpándote, perdoando e conciliando con acordos xustos e benévolos que leven á paz, para rexenerar o teu proxecto e poder pasar sen cargas a un ciclo novo e mellor. Fénix.
7ª ETAPA: O FIN DO MUNDO: Deixando o vello para tras.
PÁXINA PARA QUEN GUSTA DE LENDAS, CLICK AQUÍ
88- TRANSMUTACIÓN:
Facendo a limpeza final, ben a fondo, daquilo que resta en min da vella mentalidade e dos seus programas.
Se eu fose unha máquina, tería que pedir ao programador que formatase e mudase o meu programa operativo, a fin de poder acceder a niveis máis altos de autonomía e de funcionalidade.
Espírito Evolutivo da miña liñaxe, toma posesión deste vehículo teu neste plano, comanda os meus sentidos, ilumina a miña mente e prepárame para corrixir os meus erros e limitacións, a fin de poder realizar os teus obxectivos.
Acepto a liquidación radical do ciclo vello, ábrome a tódalas mudanzas que fagan posíbel a miña adaptación a niveis superiores de consciencia, a fin de realizar funcións máis complexas.
Inicio agora mesmo a construción creativa, interna e externa, de todo o novo que sei que debo facer.
89 - Condicionamento:
Autolimitación para adormecidos.
Non recaias no que te aprisiona.
(Sombra da Estación Maior TRANSMUTACIÓN).
Para poder conducirme a min mesmo, deixarei de dar atención ao piloto automático do ego, a todos os seus programas, ás influencias dos egos externos, á dependencia dos donos do poder e das súas falsas dádivas e as ideas que me posúen sen ser, de verdade, as miñas ideas.
Tampouco me deixo tentar nin seducir máis polas cobizosas disidencias controladas do sistema, que poden ser moi adictiva.
Purificarei a miña razón para convertela nun instrumento calmo, preciso e correcto para a expresión do que provén da miña autenticidade.
O mesmo tería que facer para continuar progresando, se a miña consciencia estivese contida dentro dun corpo de máquina, operado por unha intelixencia artificial, capaz de repararse.
Comprendo que é ilusión, soberbia ou hipocrisía, pretender contribuir a liberar o mundo, se antes non fiz todo o posíbel para transmutar en liberdade interior os meus propios condicionamentos.
7ª ETAPA (Xa non ten nada que ver coa idade física, senón coa evolutiva. Ela é atemporal, porque superou a mente, que é puro espazo-tempo): COROACIÓN E RETORNO.
Opción 2 - Déixate quedar todo o día contigo mesmo, ou algúns días, en calquera lugar. Medita contemplando as estrelas.
90 – Dou atención ao que Eu Son:
"...Tirando e pondo os ollos naquilo que non vexo de tanto mirarllo..." U.N.
Cando xa nada queda que eu non poida amar, todas as cousas fanse o Todo perante os meus ollos.
Aprender a amar todo o Ser e todas as súas extensións, sen condicións, ben como a cocrear sen desamor, con compaixón, é a principal razón da nosa breve pasaxe por este planeta-escola experimental, antes de retornarmos ao noso Lar e Ser Cósmico.
O ser non pode coñecer a verdade só por concebila. Necesita vivila.
Etapa Definitiva Sen Tempo 13 – Quedar todo o dìa (ou días) consigo mesmo, en calquera lugar (ou lugares) da bela Ría de Arousa.
91 – Dar a Busca por encerrada:
"Só do alto da esperanza vemos nós a vida toda". F.P.
Cando deixo de buscar, é cando por fin me encontro.
Non estáches te encontrando? Acalma. Para. Dá un tempo, deixa manifestarse o que teña ou non teña que ser.
Todo canto me completa escóndese por tras da pantasma daquilo que parecía que me faltaba. (Consecuencia da Estación "Dou Atención ao que Eu Son").
Paro e me concentro para examinarme e reconsiderar o meu obxectivo, superando a mente separada, que é a causa de todos os fracasos. Reunifícoa ao servir, con amor, a min mesmo e a todo.
Medito en calquera praia, contemplando as estrelas. Fúndome coa miña Orixe.
Etapa Sen Tempo 14 – Final do Camiño das Rías e da Variante Espiritual.
Fai unha amorosa despedida do mar. É agora o percurso da Ruta Marítima “Traslatio”, 28 kms.
En 1 hora de barco, navegas desde o porto de Vilanova de Arousa, desfrutando da Ría e do Rio Ulla, até Pontecesures. Despois, seguir a pé até Padrón, que queda bem perto, ata encontrar o Camiño Central.
92 -A Porta de Luz:
No momento en que eu estou preparado, a Porta dunha máis ampla dimensión da Realidade ábrese perante min.
Imos alí, fillos das Estrelas.
Tamén neste espazo, Eu Son...no vácuo e no pleno. Pleno de espellos.
Etapa 27-I- Camiño Central. Caldas de Reis- Padrón.
93 – A Autoconsciencia:
Medito na consciencia que aquí e agora é consciente de si mesma.
Paso a iluminar de consciencia o meu inconsciente persoal-colectivo, barrendo as ilusións, falsidades, medos e prexuízos acumulados na súa superficie.
Podo sentir a beleza e a evidencia de SER e VIVIR na profunda Consciencia Absoluta e, simultaneamente, na consciencia persoal que a envolve.
Dou atención ás inspiracións que me chegan neste instante de unificación, e CONSTRÚO CON ELAS O SENTIDO do meu vivir, e as miñas conviccións prioritarias sobre o que debo facer neste momento.
94- SER O SER:
"Son o homen que pode e soporta ser homen". U.N.
Eu son completo cando son eu mesmo, unificado co Todo.
Eu podo ser eu, ao mesmo tempo que xogo todos os xogos cos cais constrúo o relato da miña vida, e estabelezo o seu sentido.
Eu podo, si, todos podemos. O máis simple e natural en nós, é ser e vivir, aquí e agora. O resto son relatos, sentires, disfraces, xogos, regras, contos.
Son eu quen encontra no meu interior o único que en verdade son... ou quen constrúe na superficie a miña suposta identidade e sub-identidades sociais, asi como o sentido ou sen-sentido da miña vida
As miñas construccións mentais son só relatos que me conto, ou que me contan a min, e que represento, ou non, perante os meus próximos.
SER O SER, E VIVIR O MOMENTO, sen máis regras ou contos do que aqueles que nós escollamos, por nosa propia vontade, para soñar no soño da nosa vida.
95 – A Sabedoria:
A Vida é o xogo ás escondidas do Ser consigo mesmo. Connosco mesmos, nos multiuniversos que nos creamos.
A Realidade móstrase para nós cando deixamos de prestar tanta atención ao que a maioría de nós supón vagamente que a realidade é.
Flúo neste xogo con leveza e humor, cabalgando a oportunidade, sabendo ben que é só un xogo, o do Ser Eterno representando personaxes.
Desfruto de xogar intensamente, aquí e agora, como se este divertimento temporal da nosa Identidade dunha e múltiples dimensións, fose a miña única realidade.
(Consecuencia da Estación Maior SER O SER).
Etapa 28 I- Padrón-Santiago
96 – O Cariño:
A expresión espontánea é a choiva que fai crecer o xardín do amor entre os seres. Tamén é a nosa escola.
O que nos fai humanos é a nosa capacidade de coidar dos outros, sexan nenos, sexan discípulos, ou subordinados, ou doentes, anciáns ou dependentes... cada un de nós foi e será dependente doutros durante moito tempo da vida.
Suavice a súa forza, use toda a dozura e paciencia posíbeis cos seus irmáns e irmás. Sorría, tolere, perdoe sempre. Celebre os seus acertos.
Hai un neno fráxil dentro de cada un de nós, facendo todo canto pode para xogar o Xogo da Vida. Non tome demasiado en serio o que sexa que el faga.
Sexa un bo exemplo. Non tema abusar do cariño. El non corre risco de sobredose.
Etapa 29 I, final, en Santiago de Compostela.97 – O Poder:
Descubro que no Xogo de Ser o Ser encóntranse, ao mesmo tempo, o saber, o ter e tódolos poderes da Vida, unificados ao servizo da súa propia harmonía e do seu mellor sentido
(Consecuencia evolutiva da Estación O Carinho).
Demostro o valor do meu poder, non en resaltar autoimportancias, mais co cumprimento do prometido, coa xustiza, a xenerosidade e o respeito empregados e co acabamento dos proxectos que iniciei...
...De tal xeito que se corresponden co que, conforme á miña subxectividade e ética persoal, supón dar o mellor sentido posíbel ao meu vivir individual e colectivo, neste xusto momento.
Non hai como probar que foron os restos do apóstolo Santiago aqueles que descubriron o eremita Peláio e o obispo Teodomiro en Compostela no Século IX. Pero resultou moi efectivo para atraer peregrinos e cruzados europeos, a fin de que os reis cristiáns poidesen poboar os territorios conquistados aos seus inimigos. O mito continúa, nos días de hoxe, sendo motivo para que os pobos coñézanse, fagan intercambio e estabelezan amistade sobre esta terra.
98- A VERDADE:
Encontrar a verdade significou, para min, conseguir afastar os veus dos falsos sentidos da vida entre os que camiñei desde que nacín, para que poida brillar no meu interior o que sinto con certeza como a miña autenticidade.
Todas as verdades humanas parecen escollas relativas, cando a linguaxe e o pensamento con que as descrebemos, son egoicos e dualistas.
O Absoluto en min coñece a Verdade Absoluta en cada momento. Só centrándome no que sei que é o meu real ser, e não o ego, a verdade maniféstase.
Ogallá que aquilo que cada un escolle como a súa verdade, a súa liberdade relativa e o persoal sentido da súa vida, nunca poida xustificar ataques ou coercións contra as verdades, liberdades ou sentires persoais, que cada un dos seus irmáns decidiron escoller.
Dicir a verdade non será algo destructivo, senon convincente, se está atemperado por amor, consideración e tacto, para non producir o efecto contrario ao desexado polo noso Ser, que é o de todos.
99 – ERRO?
Estou en min, ou representando a personaxe que o sistema me pede representar?
Son eu un ser autónomo ou, polo contrario, un tolo que vive a vida, os pensamentos, os soños e os plans doutras persoas ou grupos de presión?
(Sombra da Estación Maior A VERDADE. Hai que distinguir e corrixir, a cada día, o falso que nos envolva, para poder Ser e saber).
Para evolucionar, non teño outra alternativa senón ser autocrítico, sen me deixar derrubar polos meus erros ou polas críticas dos outros.
Cando erro e caio, levántome e intento un reaxuste. É á forza de repetir erros que acabamos por conseguir acertar. De nada serve culpar os outros ou a min mesmo.
Converterei calquera erro nunha oportunidade para reaxustar e mellorar.
Celebrando en plena alegría o Fin do Camiño e a súa continuidade na Vida, asimilada pola miña consciencia.
100 – O Deleite:
É hora de desfrutar o meu encontro de amor coa Vida.
Esquezo todo o resto e entrégome ao pracer de vivir a beleza, a riqueza e o privilexio de poder sentir este planeta e os seus Camiños.
Cando isto acontece, é o xogo dun neno que soña que soña, dentro do seu propio soño, perderse dentro de si, debaixo de mil disfraces, e sempre reencontrarse.
ULTRÉIA, SUSÉIA, QUE VIVA ESTA AVENTURA EN CALQUERA LUGAR E DIMENSIÓN.
101 – A Compaixón:
Aprendín que todos somos un e que a sabedoría, a riqueza e o amor que non se comparten, transfórmanse en alienacións.
O principal empeño da Vida é a preservación e o perfeccionamento da súa propia continuidade. Lealdade co que amas. Colabora coa Vida. Que ela viva para sempre.
Comparte e perdoa sempre, porque cada un está condicionado polas súas circunstancias limitantes. Lémbrate do mellor de cada ser e axuda. Axudando o resto dos seres e a ti mesmo, axúdasche. Nese mesmo instante.
Coidar e curar o resto do que somos, coida de nós e cúranos.
Confía no poder deste momento de cura. El é a consecuencia natural da Estación DELEITE.
102 – A MESTRÍA:
Como eu agora son capaz de ascender ao elevado, tamén o son de descender ao máis baixo, a fin de rescatar o resto dos que tamén eu son, sen deixar de ser o Ser reencontrado, ninm esquecerme de min mesmo.
Agora, talvez o meu ser poida aceptar a aventura de escoller quedarse a axudar no Labirinto da Vida, até que o máis atrasado dos meus irmáns ascenda ao apoxeu de todo este noso ciclo.
Talvez poida.
Retornando ao meu lar.
103- O Axudador:
Coñecendo ben o bo camiño, coa lembranza de min ainda fresca, escollo retornar á escola ambulante da vida cotiá, para aplicar o que aprendín, servindo aqueles dos meus irmáns que así o desexen e pidan.
Como consecuencia natural da Estación Maior A MESTRÍA, queda certificado co selo do meu ser, e asinado en baixo, que es libre de escoller calquera cousa, e até experto en escoller aquilo que pode contribuír a mellorar o teu mundo.
...E VOLTA A COMEZAR, POLA ESTACIÓN CERO DO LABIRINTO.
"...Valeu a pena?
Todo vale a pena
Se a alma non é pequena".
FERNANDO PESSOA.
PÁXINA PARA QUEN GOSTA DE LENDAS, CLICK AQUI
(SE AINDA NON O FIXO, LEA A PÁXINA "COMO FACER A RECICLAXE", PARA TERMINAR BEN ESTE TRABALLO. CLICK AQUI.)
(SE AINDA NON O FIXO, LEA A PÁXINA "COMO FACER A RECICLAXE", PARA TERMINAR BEN ESTE TRABALLO. CLICK AQUI.)
Nenhum comentário:
Postar um comentário